بررسی وضعیت آموزش جامعه شناسی در ایران (یک مطالعه کیفی)

پژوهش حاضر با هدف بررسی و ارزیابی کیفی آموزش جامعه­شناسی، تلاش دارد تا با نگاهی به وضعیت کنونی آموزش جامعه­شناسی در ایران از دریچه­ی تجربه ی زیسته ی کنشگران اصلی آن (دانشجو و استاد)، توصیفی از آن ارائه داده و مقدمه ای برای بررسی نقاط ضعف و قوت مقوله ی آموزش رشته­ی جامعه­شناسی در ایران باشد. در این تحقیق با تکیه بر مفروضات رویکرد پدیدارشناسی، آموزش به عنوان یک پدیدار برای محقق و کنشگران درگیر فرایند آموزش آشکارشده و محققین تلاش داشته با تکیه بر تجربیات زیسته­ی این کنشگران، توصیفی از وضعیت آموزش جامعه­شناسی به دست دهند تا درنهایت بتوان با تکیه بر توصیف­ها و واکاوی خلا های موجود در آموزش، به درکی بهتر از وضعیت جامعه­شناسی در ایران نائل شد. روش نمونه گیری، نظریه زمینه­ای است. جامعه ی آماری شامل دانشجویان جامعه شناسی (کارشناسی ارشد و دکتری) و اساتید جامعه­شناسی است که با معیار اشباع نظری در نمونه­گیری به پانزده دانشجو و هفت استاد رسیدیم. نتایج توصیفی پژوهش نشان از وجود موارد زیر در وضعیت کنونی آموزش جامعه شناسی در ایران می­دهد: نحیف بودن بینش جامعه­شناختی، انباشت مقالات علمی، شکل نگرفتن حوزه عمومی، بی­اعتمادی به دانشگاه، مقتضیات محدود کنش دانشجو-استاد در بستر جامعه داخلی و بین­المللی، شیءوارگی علمی، عدم تفکیک ساختاری دانشگاه و دولت، عدم وجود پارادایم مشخص پژوهشی نظری، عدم استقلال دانشگاه از فضای امنیتی.

کلیدواژه ها:

نظریه زمینه ای ، تجربه زیسته ، پدیدارشناسی ، آموزش جامعه شناسی