مهدی اکبری - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان، سمنان
سجاد علیزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان

طراحی مخلوط آسفالت متخلخل شامل انتخاب یک درجه بندی مناسب است که اجزای اصلی ملات آسفالت متخلخل متشکل از اتصال دهنده های آسفالت، سنگدانه ها و مواد معدنی پرکننده هستند. روسازی آسفالت متخلخل دمای داخلی پایین تری را نسبت به روکش آسفالت معمولی متراکم در شرایط دمای بالا در تابستان نشان می دهد. مخلوط های آسفالت متخلخل به عنوان ماده ای که توسط آن رطوبت خارج می شود، نقش اساسی در روسازی های نفوذ پذیر دارند. عملکرد اصلی مخلوط های آسفالت متخلخل انتقال سریع آب اضافی از سطح و رفتار مواد در سیستم های روکش لایه ای بسیار حیاتی است. مطالعات زیادی وجود دارد که شیوه های فعلی طراحی و ساخت روسازی های متخلخل و همچنین عملکرد آنها را از دیدگاه های آزمایشگاهی و میدانی بیان می کند. آسفالت متخلخل به عنوان یک روش مدیریت مقرون به صرفه برای جمع آوری آب سطحی در نظر گرفته می شود. کاهش صدا و عملکرد زهکشی به طور قابل توجهی تحت تاثیر خلاهای هوا و ساختار داخلی قرار می گیرند. کاربردهای متداول روسازی آسفالت متخلخل عبارتند از پارکینگ ها، پیاده روها، مسیرها، شانه های موانع سر و صدا، مسیر اصطکاک برای روسازی های بزرگراه ها می باشد. اثربخشی آسفالت متخلخل به بسیاری از جنبه های طراحی و فن آوری، به ویژه به فضای خالی هوا در لایه روسازی بستگی دارد. تحت ترکیبی از بار ترافیکی سنگین و آب و هوای گرم، فضای خالی هوا به دلیل جریان آسفالت و جابجایی سنگدانه ها می تواند فشرده شده و حتی از بین برود و در نتیجه باعث کاهش نفوذ پذیری شود.

آسفالت متخلخل، زهکشی، کاهش دما، رطوبت، فضای خالی