بازشناسی روشها و شیوه های طراحی محیطی برای پیشگیری از تخریب گرایی فضا

« تخریب گرایی » یا وندالیسم به معنای تخریب اموال عمومی در سطح شهر ، نوعی پدیده بیمارگونه می باشد. این پدیده در سطح جوامع بشری از رشدی شتابان برخوردار گردیده است و برخورد با آن از جهات متفاوتی امکان پذیر می باشد. دانش های طراحی محیطی و طراحی شهری با رویکرد طراحی مجدد عرصه های همگانی و ارتقاء کیفیات محیطی در آنها به عنوان دانش های کلیدی در حل این معضل مطرح هستند. هدف از نوشتار حاضر، شناخت مفهوم تخریب گرایی و تعیین مهمترین کیفیت هنجاری محیطی وابسته به آن است. روش تحقیق بر مبنای « تحلیل محتوای» ادبیات طراحی محیطی و طراحی شهری و علوم مرتبط همچون روانشناسی و جامعه شناسی محیطی ،استوار است. در این ارتباط برخی مشاهدات محیطی در شرایط ایران و در جهت کشف و بازشناسی مظاهر وقوع تخریب گرایی صورت پذیرفته است تا بدین ترتیب نتایج عینی و ملموس قابل استخراج باشد. یافته های این نوشتار بر این امر دلالت می نماید که فلسفه استفاده از طراحی برای کاهش تخریب گرایی ، کاهش فرصت ها و قابلیت ها برای وقوع جرم است . شیوه ها و ابزارهایی همچون: « طراحی فضاهای قابل دفاع» ، « طراحی محیطی برای جلوگیری از تخریب گرایی » ، « ایجاد حس تعلق خاطر از طریق مالکیت، مشارکت و مسئولیت در فضا» و « مجموعه اقداماتی که منجر به زیباسازی محیط و فضای شهری » می شوند، می توانندبه میزان قابل توجهی مانع از بروز این پدیده در سطح شهر و فضاهای همگانی آنها شوند.

کلیدواژه ها:

تخریب گرایی ، طراحی محیطی ، کیفیت محیطی ، معیار طراحی ، تئوری هنجاری