شهرنشینی، توسعه شهری و شیوه های همزیستی با بیابان در ایران

قرن بیستم به ویژه به دلیل عملکرد و توسعه شهری و شهر نشینی شاهد مخاطره آمیزترین بهره برداری ها از محیط طبیعی بوده است. هر چه شهرها بیشتر توسعه یابند و بزرگتر شوند منابع بیشتری را طلب میکنند و خطر تخریب محیط زیست را افزایش میدهند.بارگذاری شهری خواه ناخواه در شمار دخالت های وسیع در ساخت اکوسیستم های خشک و نیمه خشک که از حساسیت زیادی برخورداند محسوب می شوند. هدف از این نوشتار،پیمایشی در اثرات شهرنشینی و توسعه فیزیکی – کالبدی شهر بر گسترش بیابان ها، بررسی شیوه های زیست مسالمت آمیز با این نواحی و معرفی شهرهای اکولوژیکی در قالب شهر های کوچک به عنوان مساعدترین شکل شهرنشینی در رابطه با نواحی حساس بیابانی است.

کلیدواژه ها:

-