مدیریت پایدار کاربری اراضی و فرسایش پذیری حوزه آبخیز اصفاک بشرویه در استان خراسان جنوبی با استفاد ه از روش طبقه بندی قابلیت اراضی

طبقه بندی قابلیت اراضی ابزار مهمی برای ارزیابی منابع طبیعی به منظور مدیریت پایدار و آمایش کاربری اراضی است هدف از انجام این پژوهش شناسایی کلاسهای قابلیت اراضی در حوزه آبخیز اصفاک بشرویه واقع درخراسان جنوبی بوده است به این منظور از روش USDA برای طبقه بندی قابلیت اراضی استفاده شد دراین مطالعه جمعا 3 تیپ اصلی و یک تیپ متفرقه شناسایی و تفکیک گردید 13 اجزا واحد اراضی با مساحت 15606.6 هکتار شناسایی شدها ست که اجزا واحدهای 1.1.2 و1.1.3و1.1.4و1.2.1و1.2.2و1.1.2و2.2.1و3.1.1 به وسعت 7471.2 هکتار که 49.7 درصد از کل محدوده مطالعاتی رادربرمیگیرد با کلاس IV بهترین شایستگی را برای مرتع دارا بودند. اجزا واحد اراضی 1.1.2 و1.1.3و1.1.4و1.2.1و1.2.2و1.1.2و2.2.1و3.1.1 و 3.2.1 برای مرتع دارای محدودیت های شدید اما بعد از عملیات اصلاحی مناسب برای جنگل حفاظتی با چرای فصلی و اتفاقی یا مرتع حفاظتی با چرای برنامه ریزی شده می باشد. اجزا واحدهای اراضی 3.2.1 و 3.2.2 و 3.2.3 با مساحت 5239.9 هکتار با کلاس III بصورت زراعت ابی استفاده می شود بطورکلی با توجه به میانگین بارندگی منطقه و سایر شرایط اجزای واحد اراضی موجود در منطقه برای کاربری زراعت دیم مناسب نمی باشد بنابراین استعداد اراضی بصورت قابلیت استفادهبرای مرتع و کشت آبی تعیین گردید.

کلیدواژه ها:

اجزا واحد اراضی ، حوزه آبخیز اصفاک ، طبقه بندی قابلیت اراضی ، مدیریت پایدار