تاسی پسر از پدر (رستم و زال در شاهنامه ی فردوسی) از نگاه نقد کهن الگویی

      نقد کهن الگویی بنابر آن­چه که کارل گوستاو یونگ، روان­شناس سوئیسی مطرح می­کند و تکیه­ی­ اصلی تمامی مباحث خود قرارمی­دهد، با تکیه بر ناخودآگاه جمعی مطرح می­شود. وی چند کهن ­الگو از جمله؛ پیر خرد، خود، آنیما و آنیموس، سایه با ذکر مصادیقی در ارتباط با انواع آن معرفی می­کند. در فرهنگ اساطیری ما، شاهنامه­ی فردوسی شاخص­ترین اثر مکتوب برای معرفی اساطیر و کنکاش در جنبه­های گوناگون ایشان بنابر آرای صاحب نظران در تمامی علوم به شمارمی­رود. این نوشتار به میزان و دلایل تاثیرگذاری زال بر رستم و هم­چنین در مقابل، تاثیرپذیری رستم از پدر، با توجه به خاستگاه اسطوره­ای ایشان در تاریخ اساطیری ادبیات فارسی بر مبنای شاهنامه­ی ­فردوسی، از نگرش نقد کهن­الگویی می­پردازد. خواهیم دید که کهن    الگو­های سفر قهرمان، پیر ­خرد، سایه و خود، بیش از سایر صورت­های مثالی در پدر و پسر موثر بوده­اند. در این زمینه، به خصوص هیچ پیشینه­ای وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، نقد کهن الگویی ، ناخودآگاه جمعی ، زال ، رستم