محیط بصری شهر؛سیر تحول از رویکرد تزیینی تا رویکرد پایدار

محیط بصری شهرها از طریق نظام پیچیده ای از "نشانه "ها ، ویژگی های اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی جوامع خویش را به منصه ظهور می رسانند. در فرایند تعامل میان انسان و شهر، محیط بصری به مثابه" فصل مشترک "این دو ، زمینه ادراک ، شناخت وارزیابی محیطی شهروندان و بازدیدکنندگان را فراهم می آورد. شهرهای برخوردار از محیط بصری مطلوب قادرند تا با وسعت بخشیدن به تجریه زیباشناختی شهروندان ، موجبات ارتقای تصویر ذهنی جامعه ازخویش و تقویت غرور مدنی آنان را فراهم ساخته وبا اعتلا بخشیدن به وجهه شهر در سطح ملی و بین المللی ، توان رقابتی شهر را برای جذب هر چه بیشتر سرمایه و ا قشار خلاق تقویت نماید. هدف این مقاله تبیین اهمیت محیط بصری و منظر شهری ، گونه شناسی نقش های مختلفی که تا کنون منظر شهری بر عهده داشته است ، و بازشناسی روند تکاملی مفهوم آن می باشد. در این مطالعه ، مفهوم " محیط بصری شهری" به عنوان مفهومی " دینامیک " که قادر است در انطباق با تحولات پارادایماتیک طراحی شهری ، به ویژه گفتمان توسعه شهری پایدار و زیبایی شناسی سبز(اکولوژیک) نقش و وظایف نوینی بر خود پذیرفته و انتظارات جدیدی را پاسخگو باشد، معرفی می گردد. یافته های این مطالعه نشان می دهد که « محیط بصری شهر" به مثابه یک " مفهوم " ازماهیتی پویا، زنده وتکامل پاینده برخوردار است و قلمرو اطلاق مفهوم مزبور، مستمرا و به موازات بلوغ دانش و هنر طراحی شهری مورد پالایش و صیقل قرار گرفته است .در این مقاله چگونگی زوال " زیبایی شناسی تجریدی " و رویکرد تزیینی به محیط بصری شهر و جایگزینی آن با " زیبایی شناسی بومسازگار" و ظهور رویکرد پایدار به این مقوله بررسی و نتایج در قالب یک چارچوب مفهومی تحت عنوان " سیر تحول مفهوم محیط بصری شهر" ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

محیط بصری ، منظر شهری ، رویکرد تزیینی ، رویکرد پایدار