مقایسه اثر بازگشت به حالت اولیه فعال در آب با سه دمای متفاوت بر تغییرات سطح لاکتات خون و ضربان قلب پس از یک فعالیت بیشینه

هدف: یکی از موانع مهم در اجرای مطلوب و موفقیت آمیز فعالیت های ورزشی بروز خستگی است، که از پیامدهای اجتناب ناپذیر فعالیت های شدید جسمانی است. به نظر می رسد که از علل احتمالی بروز خستگی در فعالیت های شدید، تجمع اسید لاکتیک باشد. روش شناسی: تعداد ۱۳ نفر از دانشجویان دختر با میانگین سن ۸۶/۱±۸۴/۲۱ سال، قد ۸۵/۳±۱۶۲ سانتی متر و وزن ۴۴/۸±۴۶/۵۷ کیلوگرم به طور داوطلب انتخاب شدند. آزمودنی ها در سه روز جداگانه مسافت ۲۰۰ متر شنای کرال سینه را با شدت بیشینه انجام، و سپس یکی از روش های برگشت به حالت اولیه شامل ۵ دقیقه راه رفتن در آب سرد (C˚۲۰)، راه رفتن در آب گرم (C˚۳۹) و راه رفتن در آب معتدل (C˚۲۸) انجام شد. سطوح اسید لاکتیک خون آزمودنی ها در فواصل زمانی قبل، بلافاصله پس از اجرا، و در دقیقه ۲ و ۴ از برگشت به حالت اولیه از طریق خون گیری با استفاده از کیت های لاکتات و دستگاه لاکتومتر اندازه گیری گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس اندازه های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج: نتایج مطالعه نشان داد که بین میزان اسیدلاکتیک خون در سه روش برگشت به حالت اولیه تفاوت معناداری وجود دارد و برگشت به حالت اولیه در آب سرد در مقایسه با آب گرم و معتدل باعث کاهش معناداری در اسیدلاکتیک گردید (۰۱/۰ =p). همچنین یافته ها نشان داد که در برگشت به حالت اولیه فعال با آب سرد در مقایسه با آب معتدل و گرم بیشترین کاهش در ضربان قلب وجود دارد (۰۰۱/۰=p). بحث و نتیجه گیری: برگشت به حالت اولیه در آب سرد باعث دفع بیشتر اسید لاکتیک و نیز بیشترین کاهش ضربان قلب می گردد.

کلیدواژه ها:

برگشت به حال اولیه ، لاکتات ، ضربان قلب ، شنای ۲۰۰ مترکرال سینه