پاسخ مرحله حاد و ظرفیت ضد اکسایشی – اثر تمرینات منظم استقامتی و بی تمرینی در موش های صحرایی

هدف تحقیق: برای مطالعه پاسخ فاز حاد و ظرفیت ضد اکسایشی پس از ۸ هفته تمرین استقامتی و ۴ هفته بی تمرینی و ارتباط بین آنها، ۴۸ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۳ ماهه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی و زیرگرو ه های مربوطه تقسیم شدند. روش تحقیق: پروتکل تمرینی ابتدا به مدت ۸ هفته و ۵ جلسه در هفته با سرعت ۱۵ تا ۲۲ متر در دقیقه و مدت ۲۵ تا ۶۴ دقیقه اجرا شد. آنگاه پروتکل بی تمرینی به مدت ۴ هفته اعمال شد.خون گیری به دنبال ۱۲ ساعت ناشتایی و در پایان هفته های ۸ و ۱۲ با شرایط کاملا مشابه انجام شد. ظرفیت ضداکسایشی تام به روش FRAP و a۱ آنتی تریپسین به روش نفلومتری اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل، آنالیز واریانس در اندازه گیر یهای مکرر و ضریب همبستگی پیرسون در سطح۰۵/۰>P تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد ۸ هفته تمرین باعث افزایش معنی دار ظرفیت ضداکسایشی تام(۰۰۱/۰=P) و کاهش معنی دار a۱ آنتی تریپسین (۰۰۱/۰=P)و بی تمرینی منجر به کاهش معنی دار ظرفیت ضداکسایشی تام(۰۰۳/۰=P)) و افزایش معنی دار a۱ آنتی تریپسین (۰۰۲/۰=P) در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد. به علاوه، بین این شاخ صها ارتباط منفی معنی داری وجود دارد(۰۵/۰>P ) نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان گفت تمرین منظم ورزشی باعث سازگاری در پاس خهای التهابی می شود که ممکن است با تغییرات تعادل اکسایشی/ ضد اکسایشی به نفع عوامل ضد اکسایشی مرتبط باشد. به علاوه، بی تمرینی م یتواند اثرات ناش ی از تمرین استقامتی را بر شاخ صهای مرتبط با مرحله حاد معکوس نماید.

کلیدواژه ها:

ظرفیت ضداکسایشی تام ، پاسخ مرحله حاد ، التهاب ، تمرین استقامتی ، بی تمرینی ، موش