مقایسه تاثیرات حاد و مزمن تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط های گرم و نرمال بر سطوح سرمی گلوتاتیون پراکسیداز و HSP۷۲ در مردان فعال

هدف: آنزیم های ضداکسایشی و پروتئین شوک گرمایی۷۲-(HSP۷۲) دو شاخص مهم در دفاع درونی بدن می باشند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک و ۱۲ جلسه تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم و معتدل بر سطوح سرمی گلوتاتیون پراکسیداز و HSP۷۲ در مردان فعال (در طول هفته حداقل ۸ ساعت فعالیت) بود. روش شناسی: بیست وچهار دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی در گروه های تمرین در محیط گرم (دمای ۱±۴۰، رطوبت ۵±۳۵)، تمرین در محیط نرمال (دمای ۲۴، رطوبت ۵±۳۵) و کنترل به طور مساوی و همگن تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل ۵ نوبت۱۵۰ ثانیه ای دویدن روی نوار گردان با شدت ۸۵ درصد vVO۲max بود که هر نوبت، با ۱۵۰ ثانیه دویدن با شدت ۵۰ درصد vVO۲max به عنوان ریکاوری از هم جدا می شد. نمونه های خون پیش و پس از اولین جلسه فعالیت و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین گرفته شد و مقادیر گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و HSP۷۲به روش الایزا سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون های T مستقل، T وابسته و تحلیل واریانس یک سویه در سطح معناداری ۰۵/۰ > P تحلیل شد. یافته ها: سطوح سرمی GPX و HSP۷۲در هر دو گروه تمرین در محیط گرم و نرمال پس از یک و ۱۲ جلسه تمرین تناوبی با شدت بالا نسبت به پیش آزمون افزایش معناداری داشت؛ اما تغییرات بین گروهی در دو محیط تفاوت معناداری را نشان نداد. علاوه بر این پس از ۱۲ جلسه تمرین افزایش سطوح سرمی GPX در دو گروه تمرین در محیط گرم و نرمال نسبت به گروه کنترل معنادار بود، اما افزایش سطوح سرمی HSP۷۲ در دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل معنادار نبود. بحث و نتیجه گیری: به طورکلی نتایج پژوهش نشان داد یک جلسه و یک دوره تمرین تناوبی با شدت بالا محرک GPX و HSP۷۲بوده و اضافه کردن دمای محیطی اثری بر اندازه پاسخ و سازگاری این دو فاکتور ندارد.