پژمان شادپور
مهدی برزگر
الهام افضل

مقدمه :  تعارض بین فردی مخرب، به عنوان مانعی برای تحقق رسالت مراکز درمان در امر خدمت رسانی، با ایجاد تشنج و کشمکش می تواند موجب هرز استعداد نیروی انسانی، تیرگی روابط، افزایش نارضایتی و کاهش اثربخشی سازمان گردد. این پژوهش به منظور تاکید بر لزوم توجه به ارتباطات اثربخش در سازمان های بهداشتی درمانی و تاثیر آن در تعارض سازمانی مرکز آموزشی درمانی شهید هاشمی نژاد تهران، انجام گرفت. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع مطالعات همبستگی بوده و به صورت مقطعی در دی ماه ۱۳۸۹ انجام گردید، جامعه آماری این پژوهش شامل مدیران و کارکنان مرکز آموزشی درمانی شهید هاشمی نژاد تهران (۴۰۸( N=  بود. با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران و روش نمونه گیری سهمیه ای، ۱۹۸ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. داده های پرسشنامه ها، با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میانگین تعارض بین فردی مدیران و کارکنان، (۵۵. ۱) به دست آمد که از میانگین استاندارد این پژوهش یعنی عدد ۳ کمتر بود. متغیرهای ارتباطات اثر بخش نیز در حد مطلوب برآورد شدند. رابطه معنی دار بین هر یک از متغیرهای ارتباطات با تعارض بین فردی مدیران و کارکنان به دست آمد اما تحلیل رگرسیون تاثیر متغیر همدلی بر تعارض را معنی دار نشان نداد. نتیجه گیری:  رابطه معنی دار و معکوس بین متغیرهای ارتباطات با تعارض۲ نشان می دهد بکارگیری ارتباطات اثر بخش در یک فضای حمایتگرانه همراه با انتقال حس مثبت به طرف مقابل می تواند عامل کاهش تعارض در مراکز درمان محسوب شود.

ارتباطات, تعارض بین فردی, مدیران, کارکنان, بیمارستان