مدل یابی معادلات ساختاری روابط سبک های دلبستگی و خود_متمایزسازی با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه با نقش واسطه ای سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت

هدف: پژوهش حاضر با هدف آزمون مدل معادلات ساختاری روابط سبک های دلبستگی و خود-متمایزسازی با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه با نقش واسطه ای سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت انجام شد. روش: روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان کارشناسی دانشگاه شهید بهشتی (۱۵۵۴ نفر) در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بود که تعداد گروه نمونه بر اساس فرمول کوکران حدود ۳۰۸ نفر برآورد شد که برای حذف اثر پرسشنامه های بی اعتبار تعداد ۳۵۰ نفر در نظر گرفته شد. در نهایت، تعداد ۳۰۵ پرسشنامه مورد تحلیل نهایی قرار گرفتند. ابزارهای تحقیق شامل پرسشنامه خود-متمایزسازی اسکورون و اسمیت (۲۰۰۳)، سیاهه دلبستگی بزرگسالان هازن و شیور (۱۹۸۷)، نیمرخ سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت (واکر، سیچریست و پندر، ۱۹۹۵) و پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹) بود که جهت تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و مدل معادلات ساختاری) با کمک نرم افزارهای آماری SPSS ۲۳ و ۲۶ AMOS استفاده شده است. .یافته ها: نتایج نشان داد که بین سبک دلبستگی (۱۰/۰-= ، ۰۱/۰ >p) و تمایزیافتگی (۰۹/۱= ، ۰۱/۰ >p) با عملکرد تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد و این متغیرها قادرند عملکرد تحصیلی را مستقیما پیش بینی نمایند.. همچنین سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت می تواند بین سبک دلبستگی (۰۳/۰-= ، ۰۱/۰ >p) و تمایزیافتگی (۶۴/۰= ، ۰۱/۰ >p) و عملکرد تحصیلی نقش میانجی داشته باشد. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط سبک های دلبستگی و خود-متمایزسازی و نیز سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت با عملکرد تحصیلی، توجه ویژه به این متغیرها جهت بهبود عملکرد تحصیلی دانشجویان، ضروری می نماید.هدف: پژوهش حاضر با هدف آزمون مدل معادلات ساختاری روابط سبک های دلبستگی و خود-متمایزسازی با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه با نقش واسطه ای سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت انجام شد. روش: روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان کارشناسی دانشگاه شهید بهشتی (۱۵۵۴ نفر) در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بود که تعداد گروه نمونه بر اساس فرمول کوکران حدود ۳۰۸ نفر برآورد شد که برای حذف اثر پرسشنامه های بی اعتبار تعداد ۳۵۰ نفر در نظر گرفته شد. در نهایت، تعداد ۳۰۵ پرسشنامه مورد تحلیل نهایی قرار گرفتند. ابزارهای تحقیق شامل پرسشنامه خود-متمایزسازی اسکورون و اسمیت (۲۰۰۳)، سیاهه دلبستگی بزرگسالان هازن و شیور (۱۹۸۷)، نیمرخ سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت (واکر، سیچریست و پندر، ۱۹۹۵) و پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹) بود که جهت تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و مدل معادلات ساختاری) با کمک نرم افزارهای آماری SPSS ۲۳ و ۲۶ AMOS استفاده شده است. .یافته ها: نتایج نشان داد که بین سبک دلبستگی (۱۰/۰-= ، ۰۱/۰ >p) و تمایزیافتگی (۰۹/۱= ، ۰۱/۰ >p) با عملکرد تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد و این متغیرها قادرند عملکرد تحصیلی را مستقیما پیش بینی نمایند.. همچنین سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت می تواند بین سبک دلبستگی (۰۳/۰-= ، ۰۱/۰ >p) و تمایزیافتگی (۶۴/۰= ، ۰۱/۰ >p) و عملکرد تحصیلی نقش میانجی داشته باشد. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط سبک های دلبستگی و خود-متمایزسازی و نیز سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت با عملکرد تحصیلی، توجه ویژه به این متغیرها جهت بهبود عملکرد تحصیلی دانشجویان، ضروری می نماید.

کلیدواژه ها:

Attachment styles ، self-differentiation ، health promoting lifestyle ، academic performance ، students ، سبک دلبستگی ، خودمتمایزسازی ، سبک زندگی ارتقاء بخش سلامت ، عملکرد تحصیلی ، دانشجویان