بررسی بازی های زبانی در دو اثر پالود و در جستجوی زمان ازدست رفته

برای هنرمندان و نویسندگان، بازی همواره وسیله و ابزاری بوده است برای جلب و جذب تماشاگران و خوانندگان. اما آن زمان که سخن از رمان و ادبیات و آفرینش ادبی به میان می آید، این امر شکل و حالت جدید و متفاوتی به خود می گیرد. در حقیقت می توان گفت که این ابزارهای متفاوت و متنوع می توانند برای سرگرم کردن خواننده و به وجود آوردن نوعی حس طنز و شوخی به شمار بیایند. علاوه بر این جنبه کمیک و طنز، نویسنده می تواند از این جنبه ها استفاده نماید تا به بهانه شوخی و بازی ، ناگفته هایی را بگوید و آنچه را که نمی تواند به صراحت بر زبان آورد به شکلی غیر مستقیم بازگو نماید. مارسل پروست و آندره ژید، این دو چهره بزرگ ادبیات فرانسه در قرن بیستم از این امکان به بهترین شکل بهره گرفته اند و ردپای فعالیت های مبتنی بر بازی را می توان در جای جای متون آنها دید. این دو نه تنها از جنبه زبانی بازی را به خدمت گرفته اند بلکه در توصیف صحنه ها و نیز توضیحاتی که در مورد رفتار شخصیت های داستان داده اند از این روش به خوبی بهره برده اند.

کلیدواژه ها:

ژید ، پروست ، شوخی ، کنایه ، کمیک