بررسی پذیرش حاکمیت اراده در ایقاعات در حقوق ایران و انگلیس

هدف از این پژوهش بررسی  پذیرش حاکمیت اراده در ایقاعات درحقوق ایران و انگلیس می باشد. اصل حاکمیت اراده در نظام رومی- ژرمنی مدرن به معنای مبنا بودن اراده انسان در مشروعیت تعهدات و اعمال حقوقی است، این تنها اراده طرفین می باشد که اعمال حقوقی را ایجاد و مشروع می کند و اگر محدودیتی هم وجود دارد این محدودیت  به خاطر قانون ایجاد شده است. در فقه اعمال حقوقی امری است که شارع مسبب یا مصدق آن است و حجیت باید از سوی خداوند باشد مشکل اصلی حقوق ایران این است که سعی کرده رویکرد فقهی و اصل آزادی اراده را که از حقوق غربی وارد حقوق ایران شده جمع کند که به نظر نگارنده این درست نمی باشد و باعث چالش می شود و همچنین حقوق ایران در مورد قصد و رضا که از الزامات اراده می باشد در ایقاعات سکوت اختیار کرده است به خاطر این است که کلا اراده در ایقاعات با چالش ها و خلاء هایی همراه می باشد در این وضع یا باید فقها تمهیدات جدیدی بیندیشند و یا قانون ایران به تمامی اصل ازادی اراده را بپذیرد که این مورد نیز با وجود این که قانون تحت تاثیر فقه امامیه نوشته شده است ممکن نمی باشد البته فقها آزادی اراده در ایقاعات را بیشتر از عقود قبول دارند و قانون گذار اگر قصد و رضا را برای آزادی اراده در ایقاعات هم تعریف کند این مشکل حل خواهد شد منتها این چالش وقتی به صورت کلی بر طرف خواهد شد که قانون گذار اصل آزادی اراده در عقود و ایقاعات را به طور واضح و صریح مصوب نماید .

کلیدواژه ها:

حقوق ، ایقاع ، ایران ، انگلستان ، حاکمیت اراده