بررسی روند مدیریت بحران مربوط به جزایر تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی در سال های ۱۹۷۱ - ۱۹۶۸ با نگاهی به تئوری پختگی بحران زارتمن

سئوال اصلی مقاله حاضر این است که آیا بحران مربوط به جزایر سه گانه در سال ۱۹۷۱، همزمان با خروج نیروهای بریتانیا از خلیج فارس، از مولفه های تئوری پختگی بحران زارتمن برای حل نهایی برخوردار بود و در صورت مثبت بودن پاسخ، شروع مجدد بحران در سال ۱۹۹۲ چگونه ارزیابی می شود؟ فرضیه مقاله این است که بحران مربوط به جزایر از تمامی ویژگی ها و مولفه های لازم برای پختگی شامل پختگی بحران، رسیدن زمان، وجود فرمول حل کننده و وجود میانجی صادق و حل آن در سال ۱۹۷۱ بهره مند است؛ منتهی خلل در مولفه چهارم این نظریه یعنی وجود میانجی صادق (بریتانیا)، موجب حل نشدن کامل بحران و باقی ماندن زمینه های ظهور مجدد بحران شد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، خلیج فارس ، جزایر ایرانی ، زارتمن