عشق متعالی در شعر معاصر فارسی

عشق یکی از موضوعات اصلی شعر فارسی و عالی ترین و مهمترین بنیاد عرفان است و هر چند شکل پرداختن به عشق در دوره های مختلف شعر فارسی، بنا به شرایط خاص اجتماعی متفاوت بوده است، اما هیچ گاه پرداختن به آن در شعر فارسی فراموش نشده است. شعر معاصر نیز از حضور عشق خالی نیست، شاعر امروز از زوایای گوناگون و با گرایشهای متفاوت به ترسیم عشق می پردازد؛ کوشش ما در این مقاله بر آن است تا مفهوم تازه ای را که شاعر معاصر به عشق داده است و می توان از آن به «عشق متعالی» و عشق افلاطونی تعبیر کرد، در شعر برخی از شاعران نشان دهیم. گرایشی که در واقع، برخلاف جریان اصلی شعر معاصر به نظر می رسد و به همین علت از دید منتقدان دور مانده یا کم اهمیت جلوه کرده است.

کلیدواژه ها:

عشق ، شعر معاصر ، تعالی ، عرفان ، انسان