ارزیابی رقابت پذیری اجتماعی و زیست محیطی شهری (نمونه موردی: استان های کشور)

زمینه و هدف: در حال حاضر رقابت پذیری یک موضوع محوری در سطح دنیاست و از آن به عنوان وسیله ای جهت دست یابی به توسعه پایدار یاد می شود. بسیاری از پژوهش­گران، رقابت پذیری را مساوی با موفقیت در بعد اقتصادی می دانند، اما رقابت پذیری شهری باید از دیدگاه وسیع تری مورد بررسی قرار گیرد و باید علاوه بر ابعاد اقتصادی بر ابعاد غیراقتصادی زندگی شهری نیز تاکید کند. با توجه به خلا موجود در این زمینه پژوهش حاضر  با هدف ارزیابی و سطح بندی استان های ایران با تاکید بر ابعاد اجتماعی و زیست محیطی انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش با استفاده از ۳۶ شاخص مربوط به بعد اجتماعی و زیست محیطی به دنبال ارزیابی رقابت پذیری اجتماعی و زیست محیطی شهری با استفاده از روش تصمیم گیری چندمعیاره(MCDM) است. روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است. جامعه­ی آماری تحقیق شامل کلیه­ی استان های کشور در سال ۱۳۹۰ می باشد. برای تجزیه وتحلیل داده ها ابتدا از مدل های HAW  و SAW استفاده شد و در نهایت با روش کاندرست ادغام گردید و به ۵ گروه با توان رقابت پذیری بسیار بالا، بالا، متوسط و پایین و بسیار پایین تقسیم گردید. برای پیدا کردن ضریب اهمیت هریک از شاخص ها از مدل آنتروپی شانون استفاده شده است. بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق بر اساس مدل کاندرست، نشان می دهد که بین استان های کشور ازلحاظ برخورداری از شاخص های اجتماعی و زیست محیطی رقابت پذیری شهری اختلاف فراوانی وجود دارد به طوری که اختلاف بین استان تهران(رتبه اول) با امتیاز ۳۰ و استان سمنان(رتبه آخر) با امتیاز ۲۵-، خیلی زیاد بوده(۵۵) و این اختلاف زیاد ناشی از عدم تعادل در آمایش سرزمین است. رتبه بندی نهایی نشان می دهد که استان های تهران، البرز، خوزستان، خراسان جنوبی، اصفهان و خراسان رضوی توان رقابت پذیری بسیار بالایی داشته و استان های کهکیلویه و بویراحمد، اردبیل، یزد، گلستان، چهارمحال بختیاری و سمنان از توان رقابت پذیری بسیار پایینی برخوردار می باشند

کلیدواژه ها:

رقابت پذیری شهری ، زیست محیطی ، ادغام ، کاندرست ، ایران