طراحی با روش واسازی و مزایای آن در کاهش ضایعات ساخت و تخریب و حفظ محیط زیست

زمینه و هدف: مصرف زیاد منابع خام در صنعت ساختمان، و آب و انرژی پنهان آن­ها، موجب آلودگی و تخریب محیط زیست می­شود. هدف از پژوهش، توسعه نظریه معماری سرآمد و تبیین روش­های دوستدارمحیط زیست، در تخریب ساختمان و کاربست مجدد مصالح یا بهیافت، متناسب با چرخه عمر مفید ساختمان است. روش بررسی: روش تحقیق پژوهش، توصیفی – تحلیلی است. در بیان مفاهیم نظری از روش توصیفی استفاده شده و بر اساس روش تحلیل کیفی مبتنی بر نظرات کارشناسی، این مفاهیم بسط داده شده­اند. یافته ها: تحلیل­ها نشان می­دهند که یکی از روش­های پایدار در طراحی و اجرا ساختمان، پیش بینی «اصل واسازی» است. طراحی انعطاف­پذیر امکان بازاستفاده از مصالح ساختمانی را فراهم کرده و امکان مدیریت مصالح با قابلیت بازاستفاده خلاقانه، بهیافت و بازیافت را به عنوان بخشی از «زیبایی­شناسی سبز» مقدور می­سازد. نگاه هولیستیک و رویکرد یکپارچه به فرآیند طراحی، اجرا و تخریب آثار معماری، موضوع کلیدی در موفقیت محسوب می­شوند. بحث و نتیجه گیری: اصل «واسازی» نوعی انعطاف­پذیری در الگوی معماری دوستدار طبیعت و زیست­سازگار است، که بر استفاده مجدد از مصالح پس از پایان عمر مفید ساختمان تاکید می­کند. تاکید بر ترسیم طرحواره‎ای جامع­نگر از مراحل اولیه فرآیند طراحی معماری، از نوعی نگاه معمارانه و رویکرد طراحی مینا به بهره­وری در مصرف انرژی سرچشمه می­گیرد.

کلیدواژه ها:

چرخه عمر مفید ساختمان ، معماری سرآمد ، رویکرد طراحی مینا ، بهره وری در مصرف انرژی ، معماری دوستدار طبیعت