بررسی عوامل بازدارنده نیروی کار در حوزه گردشگری روستایی در مناطق بیابانی (منطقه مورد مطالعه: شهرستان هیرمند)

یکی از مهمترین راهکارهای اقتصادی در توسعه منطقه ای توجه به مقصدهای گردشگری روستایی است چرا که می تواند موجب کاهش نرخ بیکاری در مناطق روستایی، افزایش رفاه مناطق روستایی با ایجاد فرصتهای شغلی جدید، جلوگیری از مهاجرت از روستا به شهر گردد. اما توسعه گردشگری و اشتغال در این زمینه همواره با موانعی نظیر موانع ساختاری، زیربنایی، اجتماعی-فرهنگی و موانع آموزشی روبرو خواهد بود. از همین رو این موضوع در روستاهای شهرستان هیرمند که با دارا بودن پتان سیل های گردشگری بویژه گردشگری بیابان مورد بررسی قرار گرفت. براساس فرمول کوکران تعداد ۳۷۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و ابزار جمع آوری اطلاعات (پرسشنامه محقق ساخته) در اختیار آنها قرار گرفت. نتایج نشان می دهد مولفه ها با درجات متفاوت بعنوان عوامل بازدارنده نیروی کار روستایی در حوزه گردشگری موثر می باشند. بطوریکه » کمبود پیشه های مرتبط با گردشگری در منطقه«، »آداب و سنت های جوامع محلی« و » آینده شغلی نا مطمئن« دارای بیشترین میانگین بوده و پس از آن »ری سک پذیری بالا سرمایه گذاری در حوزه گردشگری « و » عدم استفاده از فضای مجازی و آماده سازی بسترهای مناسب« در رده بعدی قرار دارند. همچنین با ستفاده از نتایج آزمون t ، از میان عوامل بازدارنده، مولفه های »درآمد حاصل از بخش کشاورزی و دامداری«، »آداب و سنت های جوامع محلی« و»عدم تمایل به سکونت در روستا« بعنوان مهمترین عوامل بازدارنده نیروی کار حوزه گردشگری روستایی تعیین شدند.