اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر آرام سازی حالت بر کاهش پرخاشگری نوجوانان پسر تحت پوشش سازمان بهزیستی

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر آرام سازی حالت بر کاهش پرخاشگری نوجوانان پسر تحت پوشش سازمان بهزیستی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی، پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش ۳۸ نوجوان پسر ۱۲ تا ۱۸ ساله تحت پوشش مجتمع فرهنگی-تربیتی آشیانه رحمت الهی در منطقه ۱۱ اصفهان در سال ۱۳۹۸ بود. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، ۲۴ نفر از نوجوانان که نمره بالا در پرسشنامه پرخاشگری کسب کرده بودند، انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۱۲ نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه پرخاشگری باس و پری(۱۹۹۲) بود که در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط هر دو گروه تکمیل شد. برنامه درمان مبتنی بر آرام سازی حالت آپشه و دی مئو(۲۰۱۲) در ۹ جلسه هفتگی ۷۵ دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر آرام سازی حالت در کاهش نمره کلی پرخاشگری(۲۳/۲۳F=، ۰۰۰۱/۰P=) و خرده مقیاس های آن شامل پرخاشگری فیزیکی(۹۸/۵F=، ۰۰۵/۰P=)، پرخاشگری کلامی(۷۵/۳F=، ۰۴۳/۰P=)، خشم(۴۵/۸F=، ۰۰۲/۰P=) و خصومت(۹۷/۹F=، ۰۰۰۱/۰P=) تاثیر داشته و این تاثیر تا مرحله ی پیگیری نیز پایدار مانده است. از آنجا که درمان مبتنی بر آرام سازی حالت مهارت هایی شامل تنفس ذهن آگاهانه، گسلش هیجانی، گسلش شناختی، پذیرش و متعادل کردن باور به سمت باورهای جایگزین کاربردی را به نوجوانان پرخاشگر آموزش می دهد، می تواند در کاهش پرخاشگری و ابعاد آن موثر باشد.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، درمان مبتنی بر آرام سازی حالت ، نوجوانان پسر