گاگیک بدلیانس قلی کندی - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران، (نویسنده مسئول)پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپور، تهران، ایران
بهنام اینانلو بکلر - کارشناس ارشد مهندسی محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مریم عموعموها - دکترای مهندسی محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

زمینه و هدف: در پی نتایج تحقیقات پیشین حاصل از به کارگیری فرآیند الکترولیز جهت افزایش کارآمدی راکتور بافل­دار بی­هوازی، تحقیق حاضر با هدف بررسی عملکرد این راکتور (EABR) برای تصفیه فاضلاب در زمان ماندهای هیدرولیکی، چگالی جریان­های الکتریکی و بارگذاری­های آلی مختلف صورت گرفته است. روش بررسی: یک پایلوت نیمه صنعتی از راکتور بافل­دار بی­هوازی با حجم کلی L ۷۲ به سامانه الکترولیز با الکترودهایی از جنس آهن مجهز گردید. در این راستا بازده حذف COD و مدت زمان لازم برای سازگاری باکتری­ها با شرایط جدید به عنوان فاکتورهای معرف عملکرد راکتور بررسی شدند. یافته­ها: با کاهش زمان ماند هیدرولیکی، از ۴۵ به ۳۸ و ۲۹ ساعت، بازده حذف COD از ۶/۷۷ به ترتیب به ۹/۷۴ و ۲/۷۲ درصد رسید. با کاهش چگالی جریان الکتریکی از ۳ به ۲، ۱ و ۵/۰ میلی آمپر بر سانتی­متر مربع، بازده حذف COD از ۶/۷۷ به ترتیب به ۵/۷۳، ۲/۷۱ و ۰/۷۰ درصد تنزل یافت. همچنین با افزایش بار آلی ورودی از ۷۰۰ به ۲۴۰۰ میلی­گرم بر لیتر، بازده حذف COD از ۶/۷۷ به ۲/۹۰ درصد رسید. بحث و نتیجه­گیری: در بین عوامل موردبررسی، تغییرات زمان ماند هیدرولیکی، کم­ترین تاثیر را بر بازده حذف COD داشت. با توجه به بررسی­های انجام شده، مدت­زمان لازم برای رسیدن راکتور به شرایط پایدار در بارهای آلی ۷۰۰، ۱۰۰۰، ۱۵۰۰، ۲۰۰۰ و ۲۴۰۰ میلی­گرم بر لیتر به ترتیب ۳، ۵، ۵، ۶ و ۸ روز می­باشد که کوتاه­تر از مدت زمان لازم برای پایداری راکتور ABR است. درنتیجه ادغام راکتور ABR با فرآیند الکترولیز راه حل مناسبی به­منظور ارتقای عملکردی آن می­باشد.

تصفیه فاضلاب, راکتور بافل دار بی هوازی, فرآیند الکترولیز, بازده حذف COD, عوامل موثر