مقایسه تاثیر چهار هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیرفعال

مقدمه تغییرات و عدم تعادل در سیستم هموستاز یکی از علل اصلی حملات قلبی است. اطلاعات متناقضی درباره تاثیر انواع تمرین ورزشی بر این عوامل وجود دارد. از این رو هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر ۴ هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیر فعال می باشد.        روش کار این مطالعه توصیفی به صورت نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون است که از خرداد ماه ۱۳۹۰ تا تیرماه ۱۳۹۰ در شهر ساری انجام شد. ۳۰ نفر از افراد سالمند (سن ۶۶/۲±۷۳/۶۳ سال) به طور تصادفی به ۳ گروه تقسیم شدند: گروه هوازی (تعداد=۱۰ نفر)، مقاومتی (تعداد=۱۰ نفر) و کنترل (تعداد=۱۰ نفر). گروه هوازی و مقاومتی به ترتیب در یک برنامه تمرین هوازی و مقاومتی (۳ روز در هفته، برای ۴ هفته) شرکت کردند. وزن بدن، شاخص توده بدن و سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT وتعداد پلاکت ها و همچنین عامل فیبرینولیتیکD-dimer  اندازه گیری گردید. محاسبه  و تجزیه و تحلیل اطلاعات با نرم افزار SPSS و آزمون های تی، کولموگروف، اسمیرنوف، آنوا و LSD انجام شد. نتایج ۴ هفته تمرین هوازی در افراد سالمند به طور معناداری سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT وتعداد پلاکت ها را کاهش داد، از طرفی موجب افزایش عامل فیبرینولیتیک D-dimer شد. همچنین متعاقب ۴ هفته تمرین مقاومتی نیز عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT و تعداد پلاکت ها کاهش یافت ولیکن عامل فیبرینولیتیکD-dimer   افزایش نشان داد. همچنین تاثیر تمرین مقاومتی بر عوامل انعقادی PT، PTT ، تعداد پلاکت ها و عامل فیبرینولیتیک D-dimer بیشتر از تمرین هوازی بود، اما تاثیر تمرین هوازی بر فاکتور انعقادی فیبرینوژن بیشتر از تمرین مقاومتی بود. نتیجه گیری پژوهش حاضر حاکی از آن است که پرداختن به فعالیت های هوازی و مقاومتی برای مقابله با عوارض تهدید کننده سیستم هموستاز و فرآیند پیری بسیار مفید باشد.

کلیدواژه ها:

پلاکت ، تمرین مقاومتی ، تمرین هوازی ، فیبرینوژن