سیداحمد پارسا - استاد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه کردستان (نویسنده مسئول)
ناصر محبی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی

فراداستان یکی از مولفه های داستان های پست مدرنیستی است که با ورود نویسنده به عرصه داستان می کوشد خواننده را از غیر واقعی بودن آن بیاگاهاند. بیژن نجدی (۱۳۲۰ - ۱۳۷۶) از نویسندگانی است که در داستان هایش دارای رویکردی پست مدرنیستی است و می کوشد با تمهیدات گوناگون نوشته هایش را به سوی فراداستان سوق دهد. پژوهش حاضر به بررسی این مولفه در سه مجموعه داستانی یوزپلنگانی که با من دویده اند، دوباره از همان خیابان ها، و داستان های ناتمام از این نویسنده می پردازد. روش پژوهش توصیفی تحلیلی است و داده های پژوهش با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا به شیوه کتاب خانه ای بررسی شده است. نتیجه نشان می دهد نجدی با شگردهایی چون «آشکارکردن تمهید»، «توصیف»، «تعلیل های نامربوط» و «درهم آمیختن جهان واقعی و فانتاستیک» کوشیده است بر ترفندهای داستان نویسان رئالیست که سعی در باورپذیرکردن داستان ها دارند، خط بطلان بکشد و با این شگردهای نقیضه وار توانسته است غیر واقعی بودن داستان های خود را به خوانندگان خود بقبولاند و به خوبی از عهده این کار برآید.

بیژن نجدی, فراداستان, پست مدرنیسم, آشکار کردن تمهید, توصیفات فراداستانی