مقایسه تاثیر آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش های فرزندپروری و برنامه فرزندپروری مثبت بر ابعاد والدگری موثر و سازگاری زوجی در مادران دارای فرزند نوجوان

پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تاثیر برنامه فرزندپروری مثبت و آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش­های فرزندپروری بر ابعاد والدگری موثر و سازگاری زوجی مادران انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس­آزمون و پی گیری یک ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری، مادران دارای فرزند نوجوان شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷بودند.از افرادی که در فراخوان شرکت کردند ۲۴ آزمودنی با روش تصادفی انتخاب و در گروه­ها گمارش شدند. مداخلات به صورت هشت جلسه دو ساعته انجام شد. داده­ها با استفاده از پرسش نامه­های والدگری آلاباما و سازگاری زوجی اسپانیر (۱۹۷۶) گردآوری شدند. برای تحلیل داده­ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد میان برنامه فرزندپروری مثبت و گروه گواه در والدگری مثبت و نظارت ضعیف تفاوت معنی­داری وجود دارد، همچنین بین گروه والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش­ها و گروه گواه از نظر والدگری مثبت، تنبیه بدنی و اطلاع، تفاوت معنی­داری دیده شد. هر چند تفاوتی میان تاثیر دو روش آموزشی بر ابعاد والدگری موثر و سازگاری زوجی یافت نشد (۰۵/۰P<). بر پایه یافته­ها می­توان گفت برنامه فرزندپروری مثبت و آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش­های فرزندپروری، هر کدام می­توانند برخی کارکردهای والدگری را ارتقا دهند. در واقع می توان نتیجه گرفت هیچ کدام از روش­های آموزش فرزندپروری به تنهایی جامعیت نداشته اند و لذا با توجه به اثربخشی متفاوت دو روش آموزشی، توصیه می­شود برای ارتقای کیفیت فرزندپروری و به منظور تاثیر بیشتر، ترکیبی از برنامه­های آموزشی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

والدگری موثر ، والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش ها ، برنامه فرزندپروری مثبت ، نوجوان ، سازگاری زوجی