پیش بینی خودتنظیمی یادگیری بر اساس باورهای انگیزشی، باورهای هوشی، و ادراک دانش آموزان مدارس تیزهوشان از جو کلاس درس: نقش میانجی خودکارآمدپنداری و اهداف پیشرفت
عنوان مقاله: پیش بینی خودتنظیمی یادگیری بر اساس باورهای انگیزشی، باورهای هوشی، و ادراک دانش آموزان مدارس تیزهوشان از جو کلاس درس: نقش میانجی خودکارآمدپنداری و اهداف پیشرفت
شناسه ملی مقاله: JR_CHILD-8-1_011
منتشر شده در در سال 1400
شناسه ملی مقاله: JR_CHILD-8-1_011
منتشر شده در در سال 1400
مشخصات نویسندگان مقاله:
مهسا جورابی عصرجدید - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
منصوره شهریاری احمدی - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
مهدیه صالحی - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
مهناز استکی - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
خلاصه مقاله:
مهسا جورابی عصرجدید - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
منصوره شهریاری احمدی - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
مهدیه صالحی - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
مهناز استکی - Department of Psychology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
زمینه و هدف: خودتنظیمی یادگیری نقش بسیار مهمی در فرایندهای آموزش و یادگیری دانش آموزان دارد که خودکارآمدپنداری تحصیلی و اهداف پیشرفت از عوامل موثر در توسعه این توانایی هستند. بدین ترتیب هدف پژوهش حاضر، بررسی مدل پیشبینی خودتنظیمی یادگیری بر اساس باورهای انگیزشی، باورهای هوشی، و ادراک از جو کلاس با در نظر گرفتن نقش میانجی خودکارآمدپنداری و اهداف پیشرفت در دانش آموزان مدارس تیزهوشان بود.
روش: مطالعه حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش گردآوری داده ها همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی دانش آموزان مدارس تیزهوشان پایه دوم متوسطه در شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۹ بودند که تعداد ۴۰۰ نفر بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدپنداری عمومی (شرر و همکاران، ۱۹۸۲)، مقیاس خودتنظیمی یادگیری و باورهای انگیزشی (پینتریچ و همکاران، ۱۹۹۰)، پرسشنامه ادراک از جو کلاس (رووی، ۲۰۰۲)، مقیاس باورهای هوشی (عبدالفتاح و ییتس، ۲۰۰۶)، و پرسشنامه اهداف پیشرفت (میگلی و همکاران، ۱۹۸۸) بودند. داده های گردآوری شده با روش مدلسازی معادلات ساختاری تحلیل شدند.
یافته ها: بر اساس نتایج، بین متغیرهای اهداف پیشرفت، خودکارآمدپنداری، باورهای هوشی، باورهای انگیزشی، و ادراک از جو کلاس با خودتنظیمی یادگیری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (۰/۰۱>P). یافته ها همچنین نقش میانجی گر خودکارآمدپنداری در رابطه بین باورهای انگیزشی و ادراک از جو کلاس با خودتنظیمی یادگیری و نقش میانجیگر اهداف پیشرفت در رابطه بین باورهای انگیزشی با خودتنظیمی یادگیری را مورد تایید قرار داد.
نتیجه گیری: نتایج نشان داد شاخص های برازش مدل پژوهش در وضعیت مطلوبی قرار دارد. همچنین متغیر باورهای انگیزشی بر متغیر خودتنظیمی یادگیری، هم اثر مستقیم و هم اثر غیرمستقیم معناداری دارد.
کلمات کلیدی: Self-regulated learning, motivational beliefs, intelligence beliefs, perception of classroom atmosphere, self-efficacy, achievement goals, خودتنظیمی یادگیری, باورهای انگیزشی, باورهای هوشی, ادراک از جو کلاس, خودکارآمدپنداری, اهداف پیشرفت
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1276940/