غلامعلی شفابخش - Professor, Department of Highway and Transportation, Faculty of Civil Engineering, Semnan University
ابوالفضل محمدی جانکی - گروه راه و ترابری دانشکده عمران دانشگاه سمنان

در سال­های اخیر با استفاده بیش از حد سیمان باعث تولید بی­رویه گازهای گلخانه ای شده که یکی از عواقب آن گرمایش زمین بوده است. این اثرات مخرب باعث شد تا توجه بیشتر به استفاده مواد پوزولانی گردد. در این پژوهش دوام بتن ژئوپلیمری (سرباره قلیا فعال) حاوی دوده سیلیسی و خاکستر بادی در برابر محیط­های خورنده اسیدی، سولفاته و همچنین مقاومت فشاری، خمشی، کششی و نفوذپذیری یون کلر مورد بررسی قرار گرفت، مقدار خورندگی محیط­های مختلف توسط آزمایش مقاومت فشاری و افت وزنی با هم مقایسه گردید. نمونه­ها بعد از ۷ روز عمل­آوری در آب آهک، به مدت ۱۸۰ روز در محلول اسید سولفوریک، سولفات منیزیم و سولفات سدیم قرار گرفتند، ابتدا افت وزنی نمونه­ها، سپس مقاومت فشاری نمونه­ها پس از قرار گیری در محیط خورنده اندازه­گیری ­شد. همچنین مقاومت فشاری، خمشی، کششی و نفوذپذیری یون کلر اندازه­گیری ­شد. در  این پژوهش با افزایش جایگزینی دوده سیلیسی و خاکستر­بادی بجای سرباره در بتن، مقاومت فشاری، خمشی، کششی و دوام کاهش و نفوذپذیری یون کلر افزایش یافت، در واقع بهترین نمونه­ بتن ژئوپلیمری سرباره خالص می­باشد که دارای مقاومت فشاری ۴۵/۵۳ مگاپاسکال، مقاومت خمشی ۰۵/۶ مگاپاسکال، مقاومت کششی ۵/۵ مگاپاسکال، جریان عبور یون کلر ۶۰۶۷  کولمب و مقاومت فشاری بعد از قرار گیری در اسید سولفوریک، سولفات منیزیم و سولفات سدیم به ترتیب ۹۲/۴۳، ۸/۴۴ و ۹/۴۵ مگاپاسکال و همچنین افت وزنی بعد از قرار گیری در این محلول­ها به ترتیب ۲۱، ۱۴ و ۱۲ گرم می­باشد.

روسازی بتنی, سولفات, اسید سولفوریک, مقاومت خمشی, نفوذ یون کلر