مهدی رحیمی - دانشگاه شیراز
فریده یوسفی - دانشگاه شیراز

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بینی کنندگی ابعاد گفت وشنود و همنوایی الگوهای ارتباطی خانواده بر همدلی و خویشتنداری فرزندان به عنوان شاخص های هوش هیجانی می-باشد. گروه نمونه پژوهش را ۳۴۸ دانش آموز دختر و پسر پایه های سوم تا پنجم ابتدایی تشکیل می-دهند. مقیاس همدلی (ایزنبرگ و همکاران، ۱۹۹۱)، نسخه ب ابزار الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، ۱۹۹۴) و مقیاس خویشتنداری (کندال و ویلکاکس، ۱۹۷۹) مورد استفاده قرار گرفتند این مقیاس ها به ترتیب توسط کودک، مادر و آموزگار تکمیل شدند. نتایج تحلیل عاملی، همبستگی گویه با نمره کل و آلفای کرونباخ، روایی و پایایی مطلوبی برای مقیاس های مذکور گزارش کرده اند. یافته-های پژوهش نشان می دهند که گفت وشنود خانواده پیش بینی کننده مثبت و همنوایی، پیش-بینی کننده منفی هر دو بعد همدلی و خویشتنداری می باشند. در مقیاس همدلی، دختران نسبت به پسران و پایه های چهارم و پنجم نسبت به پایه سوم نمرات بالاتری داشتند. در حالی که در مقیاس خویشتنداری جنسیت و پایه کلاسی نقش معناداری نداشتند.

گفت وشنود, همنوایی, همدلی, خویشتنداری