محمدمهدی فرازی

سرزندگی از ضروریات یک شهر سالم و پایدار است. فضاهای عمومی شهری همواره بستری برای تحقق و تجلی سرزندگی در شهرها بوده اند. در برنامه ریزی شهری امروز، ایجاد پیاده راه ها که گونه از فضاهای عمومی محسوب می گردد در کنار اهداف متعدد، در راستای تقویت سرزندگی نیز مورد توجه قرار گرفته اند پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی- تحلیلی و به صورت پیمایشی می باشد. هدف این پژوهش بررسی نقش پیاده مداری بر سرزندگی و پایداری فضای، رویکردی بر شهرسازی انسانگرا بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر دانشجویان رشته شهرسازی در شهر شیراز بوده اند که تعداد ۱۰۰ نفر بر اساس جدول مورگان به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه ها به صورت تصادفی بین آنها توزیع شد. روایی سوالات پرسشنامه توسط متخصصان حوزه شهرسازی تایید شد و پایایی سوالات پرسشنامه نیز با آزمون آلفای کرونباخ ۰/۸۰ محاسبه شد. در این پژوهش برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده شده است. نتایج حاصل از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف نرمال بودن توزیع داده ها را نشان داد لذه جهت بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون پارامتریک t استودنت استفاده شده است. نتایج حاکی از آن بود که پیاده مداری با رویکرد شهرسازی انسانگرا) با سطح اطمینان ۹۵% و سطح معناداری P<۰.۰۵ بر سر زندگی و پایداری فضای نقش دارد.

پیاده مداری،سرزندگی فضای شهری، پایداری فضای شهری، شهرسازی انسانگرا