تبیین رابطه اشتغال زنان و باروری در استانهای ایران با تاکید بر سرشماری سال ۱۳۹۰

یکی از بزرگ ترین تحولات صورت گرفته در دهه های اخیر افزایش چشمگیر حضور زنان در عرصه های مختلف اقتصادی است. که زمینه کاهش باروری را در استان های مختلف کشور به وجود آورده است. هدف اصلی از اجرای این پژوهش، بررسی ارتباط اشتغال زنان با باروری در استان های مختلف کشور براساس فایل نمونه فردی ۱۳۹۰ می باشد. روش مورد استفاده تحلیل ثانویه داده های سرشماری ۱۳۹۰، بوده و تلاش شده تا رابطه اشتغال زنان و باروری را در استان های کشور مورد بررسی قرار دهیم. نتایج حاصل از این تحلیل بیانگر آن است که باروری در ایران با متغیرهای محل سکونت، اشتغال زنان، وضع زناشویی، وضعیت مهاجرت، سن و میزان تحصیلات زنان رابطه معنی داری دارد در بین استان های کشور، تفاوت معناداری از لحاظ باروری نزد شاغلین و غیر شاغلین وجود دارد. میانگین باروری غیر شاغلین، بیشتر از میانگین باروری شاغلین بود که نشان دهنده رابطه معکوس اشتغال و باروری در استان های مختلف کشور بوده است. بر مبنای نتایج حاصل از آزمون فرضیات، به نظر می رسد باروری در استان های مختلف کشور با سطح توسعه یافتگی آن ها ارتباط دارد، به عبارت دیگر هرچه استان های کشور از لحاظ پیشرفت و توسعه یافتگی در سطح بالاتری بوده اند. از میزان باروری کمتری برخوردار بوده است. می توان اذعان نمود تغییرات حاکم بر خانواده واشتغال زنان در خارج از خانه بر کاهش باروری تاثیرگذار بوده است.

کلیدواژه ها:

اشتغال زنان باروری ، سرشماری ، استان های کشور ایران.