مروری بر زیست مواد مورد استفاده در مهندسی بافت قلب با هدف ایجاد رسانایی الکتریکی

مطالعه و پیشرفت پزشکی بازساختی در حوزه ی قلب از آن جهت دارای اهمیت است که به دلیل آمار بالای مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی در دنیا، علم پزشکی دسترسی سریع تر به د رمانی موثر و قابل اعتماد نسبت به رویکردهای موجود را ضروری می داند. پزشکی بازساختی به واسطه ی مهندسی بافت و سلول درمانی، سعی در ترمیم میوکارد آسیب دیده پس از سکته ی قلبی از طریق بازسازی آن را دارد. برای این منظور عوامل مختلفی باید در نظر گرفته شوند. بستر حامل سلول ها در قالب داربست ها یا پچ های قلبی و هیدروژل های تزریق پذیر علاوه بر زیست سازگاری، پایداری شیمیایی مناسب، ریزساختار و خواص مکانیکی مورد نیاز برای سلول ها و بافت قلب، لازم است شرایط لازم برای ارتباط سلولی مناسب را نیز فراهم نماید. به ویژه در مهندسی بافت قلب، قابلیت انتقال تکانه های الکتریکی ضربان های قلب اهمیت زیادی دارد. از این رو، قابلیت رسانایی الکتریکی به واسطه ی استفاده از مواد رسانای الکتریسیته در بستر حامل سلول، نتایج را به طور قابل توجهی بهبود می بخشد. این مواد به طور کلی، پلیمرهای رسانا، نانومواد فلزی و نانومواد کربنی را شامل می شوند. این مقاله به بررسی اهمیت رسانایی و زیست مواد رسانای مورد مطالعه در حوزه ی بافت قلب و همچنین مرور نتایج تعدادی از پژوهش های این حوزه می پردازد.

کلیدواژه ها:

مهندسی بافت قلب ، رسانایی الکتریکی ، پلیمرهای رسانا ، نانومواد فلزی ، نانومواد کربنی