مرضیه لری پور - استادیار گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران.
مرضیه نجار محی آبادی - مربی گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران.
پوران الله بخشی نسب - مربی گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران.
احمدرضا صیادی - استادیار گروه روان پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران.

مقدمه: صدمه به پرینه، یک عارضه­ شایع در زایمان واژینال بوده که می تواند سلامت جسمی، روانی و اجتماعی زنان را تحت تاثیر قرار دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع پارگی های درجه ۳ و ۴ پرینه حین زایمان و برخی عوامل مرتبط با آن انجام شد. روش­کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی گذشته نگر، اطلاعات از پرونده های مادران زایمان کرده در طی سال های ۹۶-۱۳۹۴ استخراج شد. گروه کنترل ۱۲۹ نفر از افرادی که دچار پارگی شدید نبوده و با روش نمونه گیری سیستماتیک از بین زایمان های انجام شده در طی سال های مورد نظر انتخاب شدند. پس از جمع آوری اطلاعات مربوط به عوامل مرتبط با پارگی پرینه، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه ۱۸) و آزمون های کای دو، دقیق فیشر و تی مستقل انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: از ۸۸۱۴ زایمان واژینال انجام شده در طی سال های مربوطه، پارگی های درجه سه و چهار پرینه ۳۲ مورد (۳۶۳/۰%) بود که از این تعداد، ۲۲ مورد نولی پار (۸/۶۸%) بودند. در مقایسه بین دو گروه مورد (۳۲) و کنترل (۱۲۹)، سابقه کار عامل زایمان (۰۲/۰=p)، زایمان ابزاری (۰۲۳/۰=p) و مدت زمان مرحله دوم زایمان (۰۰۰۱/۰>p) گروه مورد بیشتر بود. نتیجه­گیری: پارگی های درجه ۳ و ۴ پرینه با مرحله دوم زایمان طولانی تر و زایمان ابزاری که نیازمند به حضور عامل زایمان با سابقه کاری بالاتر است، ارتباط دارند.

پارگی, پرینه, زایمان