نادره طلوع تکمیلی ترابی - Islamic Azad university
پریوش وکیلی - Islamic Azad university
اعظم فتاحی اندبیل - Islamic Azad university

هدف: هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه بین تمایزیافتگی خود و بخشودگی با رضایت زناشویی بر اساس نقش میانجیگر جهت گیری مذهبی بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام معلمان زن و مرد متاهل شاغل در دوره های متوسطه اول و دوم منطقه ۶ آموزش و پرورش شهر تهران به تعداد ۴۰۸۰ نفر بود که به روش نمونه ­برداری تصادفی تعداد ۲۸ مدرسه و در نهایت از بین آن­ها ۳۰۴ نفر از معلمان داوطلب انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده­های پژوهش از پرسشنامه تمایزیافتگی خود ساخته (اسکورن و اسمیت، ۲۰۰۳) ؛ پرسشنامه بخشش در خانواده (پولارد، اندرسون، اندرسون و جنینگز ۱۹۹۸)؛ جهت گیری مذهبی (آلپورت و راس ۱۹۶۷) و مقیاس زناشویی انریچ (فورنیر، اولسون و دروچمن ۱۹۸۳) استفاده شد. پس از حذف ۱۰ پرسشنامه مخدوش و ۳ داده پرت، جهت تحلیل داده­ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ­ها: در پژوهش حاضر ضریب مسیر مستقیم بین جهت گیری مذهبی درونی و رضایت زناشویی (۰۱/۰>P، ۳۳/۰=β) مثبت و ضریب مسیر غیرمستقیم بین تمایزیافتگی خود و رضایت زناشویی (۰۱/۰>P، ۱۴۹/۰=β) و ضریب مسیر غیرمستقیم بین بخشودگی و رضایت زناشویی (۰۱/۰>P، ۱۲۹/۰=β) مثبت و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود. نتیجه­گیری: از آن­جاکه جهت­گیری مذهبی درونی می­تواند در بهبود روابط و رضایت زناشویی موثر باشد، پیشنهاد می­شود که در مشاوره زناشویی از تقویت باورهای مذهبی زوجین استفاده شود.

forgiveness, marital satisfaction, religious orientation, self-differentiation, بخشودگی, تمایزیافتگی, جهت گیری مذهبی, رضایت زناشویی