مجید خوش صولت

در شهرهای ساحلی ایران، حیات شهر مرهون دریااست و زندگی مردم با دریا عجین شده است .سواحل شنی از هویت اکولوژیک شهرهای حاشیه دریا به شمار می آید و درسازمان فضایی، بدری و کالبدی شهر به عنوان عنصری شاخص و موثر خود را نشان می دهند .همچنین با توجه به بقا گردشگری شهرهای ساحلی، توسعه و زیباسازی فضای ساحلی جز مهمترین برنامه های توسعه شهری این مناطق به شمارمی رود .بر خلاف محصولات معدنی و نفت، منابع گردشگری قابل تجدید هستند. چگونگی پیدا کردن، ایجاد، مدیریت و نگهداری منابع گردشگری شهری تعیین خواهد کرد که آیا آنها می توانند به طور پایدار استفاده شوند یا خیر. ویهای به عنوان شهر توریستی ساحلی سنتی چین، مزایای چشمگیری در مقایسه با مناطق دیگر ندارد، بنابراین ویهای باید یک منبع گردشگری جدید، یک منبع "فرهنگ خارجی" ارائه شده توسط مزایای منطقه ای توسعه دهد. این مقاله به بررسی امکان توسعه یک منبع "فرهنگ خارجی" برای گردشگری ویهای به منظور بهره برداری پایدار و توسعه منابع گردشگری خواهد پرداخت .یکی از شاخه های گردشگری در ایران، گردشگری ساحلی است؛ بالاخص سواحل شمالی ایران (به طور موردی غرب مازندران) که به دلیلی وجود انواع جاذبه های طبیعی نزدیک هم )جنگل، دریا، کوه) مسافران زیادی را پذیرامی باشد، این حجم از توریست که به این منطقه وارد می شوند هر چند باعث رونق گردشگری و رشد مثبت اقتصاد مردم بومی می شود اما در کنار مزایای زیادی که دارد با معایبی هم همراه است؛ این مقاله سعی کرده است که به اثرات مثبت و منفی این صنعت بپردازد و راه کاری برای به حداقل رساندن اثرات تخریبی نشان دهد. روش به کار گرفته در این مقاله کتابخانه ای است. گردشگری ساحلی از یکسو و حضور و فعالیت دیگر فعالیتهای اقتصادی منتفع از اراضی و منابع ساحلی از سوی دیگر، ضرورت به کارگیری رویکردی همه جانبه را در مدیریت گردشگری ساحلی می طلبد؛ رویکردی که بتواند با تفکر سیستمی، علاوه بر ایجاد هماهنگی میان اجزای تشکیل دهنده گردشگری، نسبت به محیط بیرون و سایر بخشها نیز مسئول باشد.

گردشگری، مدیریت شهری، شاخص های گردشگری، فضای ساحلی