تحلیل تاریخی دگردیسی مدیریت شهری ایران از روش سنتی به مدرنیته (ساختار، عملکرد و راهبرد)

همراه با رشد سریع و سرسام آور شهرنشینی در جهان، به ویژه در کشورهای در حال توسعه در دو سه دهه اخیر، نقش شهرها در چارچوب اقتصاد ملی این کشورها به کلی متحول و از اهمیت حیاتی برخوردار شده است . بررسی علمی و تجربی در زمینه ارتباط بین تمرکززدایی مدیریتی و رشد اقتصادی در سطح محلی در راستای کاهش تصدی گری دولت های مرکزی در بین برنامه ریزان شهری نیز به پایه ای برای پژوهش های بحثی تبدیل شده است. این رابطه توسط بسیاری از اقتصاددانان توسعه و بخش عمومی در سطح بین المللی نیز بررسی شده است، به نحوی که نظریه های تمرکززدایی، ایجاد و گسترش مشارکت مدیریت محلی در روند تصمیم گیری های محلی به منظور پی ریزی توسعه ای درون زا و پایدار در مناطق محلی را مورد تاکید قرار داده اند. چالش اساسی در این زمینه، سازوکار انتقال منافع عمومی از نهادهای ملی و مرکزی به نهادهای محلی و از نهادهای محلی به نهادهای خصوصی است. .هدف این مقاله بررسی و تحلیل نظام مدیریت شهری کشور با استفاده از رویکرد خط مشی گذاری مبتنی بر شواهد می باشد. از دیدگاه دیگر،می توان مدیریت شهری را درمسیر یک توسعه قانونمند و پایدار مورد توجه قرارداد. شهرها به عنوان یک سامانه نیازمند مدیریت هستند که به تعیین اهداف و برنامه ها پرداخته و فعالیت عناصر مختلف شهری را هماهنگ نماید. رشد و توسعه شهرهای کهن به دلیل ساختار اجتماعی جامعه و در عین حال محدودیت ها وامکانات ناشی از فناوری های در دسترس، در مقایسه با شرایط کنونی بسیار متفاوت بوده است.نقش نوین شهرها در این کشورها نیازمند نگرشی نوین برمسئله مدیریت شهرهاست.شهربه عنوان یک منبع توسعه مطرح است و جایگاه مدیریت شهری در روند توسعه شهر و بهبودسکونتگاه های شهری نقش بسیارمهم و تعیین کننده دارد.