بررسی نو فرمالیستی در کاریکاتور های کامبیز درم بخش و آگوستینو کاراچی

بیان مسئله : کاریکاتور با قدمتی چند صد ساله یکی از مکاتب مهم هنری جهان بوده که جایشگاهش را به فرض نگارنده پیش از دادائیسم با اعتراضی غیر علنی به کلاسیسیم و حرکتی بر پایه فکاهی در برابر فضای ابرآلود سورئالیسم مسحکم ساخته. گویی کاریکاتور پدر مکتب پاپ آرت بوده و گاها تکنیک بیانگرش را میتوان مینیمالیسم تر از مینیمالیسما اجرا کرد، برای فهم این سخنان پیش از پرداختنی معمول به اهمیت نور، رنگ، کمپوزوسیون؛ برای آنالیز آثار هنری؛ بهتر است اینبار ابتدا به مبحث اهمیت فرم و محتوا (توفرمالیسم) بپردازیم. توجه به این مباحث سبب آن است که پی ببریم چه چیز یک اثر را کاریکاتور میکند؟ هدف : علاوه بر سخنان پیشین در باب کاریکاتور هدف ما از این پژوهش شناساندن بیشتر و ارج نهادن ما به هنرمندان میباشد و به ویژه هنرمندان کشور خود تا در آتی با مکتوباتی بیشتر؛ رفتاری آگاهانه تر با هنر خویش داشته باشیم. روش تحقیق : پیشنه این تحقیق به صورت موردی و منسجم تا کنون یافت نشده و منابع تحقیق ما از هر دو شیوه کتابخانه ای و میدانی بهرمند است و روش کار ما توصیفی- تحلیلی و رویکردمان تطبیقی است و جنبه ای کیفی و کاربردی دارد. جمع بندی : در پایان این مقاله در خواهیم یافت که چگونه هنر زبان مشترک ملل است! برای کاریکاتور حرکت از محتوای ذهنی به فرم بهترین عنصر بیانی بوده و از باب اندیشه و درم بخش انسانی را نقشش میکند کمتر واقعگرا و کارچی سوژه هایش را نزدیک تر به اصل طراحی و متغییر می سازد. امید که مفید واقع گردد..

کلیدواژه ها:

کامبیز درم بخش ، آگوستینو کاراچی ، کاریکاتور ، نو فرمالیسم ، روح هنر.