مفاخرات ملکوتی حافظ

بسیاری از شعرا برای ابلاغ و توضیح هنر شاعری خود یا برای مواجهه با مخالفان شعرشان ، از "مفاخره " به عنوان یک تکنیک قوی شاعرانه بهره برده اند. تفاخر شاعران ، بیشتر به بیان مهارت آنان در برگزیدن الفاظ فاخر یا معانی جدید و حیرت آور یا صنایع و ظرایف شعرشان اختصاص دارد. در برخی موارد نیز برای مرعوب کردن یا از میدان به در کردن رقیبان شان به پیچش های خاص زبانی و هنری شعرشان اشاره می کردند.در شعر حافظ نیز مانند شعرای دیگر علاوه بر مفاخره به خاطر عذوبت سخن ، هنر شاعری ،معانی بلند وشعر دلکش و سحر انگیزش ، نوعی مفاخره شگفت آسمانی نیز به چشم می خورد که مختص خود وی است. خواجه در این نوع مفاخره ، سخن خود را شعری ازلی معرفی می کند که حتی پیش از آفرینش آدم ، در بهشت مایه ی آراستگی و زینت باغ بهشت و ورد زبان فرشتگان بوده است. حافظ می گوید از آسمان غلغله ای می آید و آن صدای فرشتگانی است که مثل بچه های مکتب و دبستان شعر زیبای حافظ را از بر می کنند .در این مقاله ، قصد ما معرفی این بخش از مفاخرات حافظ است که آن ها را "مفاخرات آسمانی و ملکوتی" خواجه حافظ نامیده ایم. زیرا بنا به ادعای حافظ ساکنان آسمان و بهشت در قبال شنیدن شعر ازلی حافظ به اعجاب می آیند واظهار شگفتی می نمایند.

کلیدواژه ها:

مفاخره ، شعر حافظ ، مفاخرات ملکوتی در شعر حافظ ، ازلیت شعر حافظ .