احمدرضا توحیدی - عضو گروه حقوق عمومی- بین الملل دانشگاه قم
فاطمه افضل پور - مدرس و پژوهشگر

استفاده از داده های سنجش از راه دور به عنوان دلیل در محاکم بین المللی، در مقایسه با سایر جنبه های کاربردی آن، کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ درعین حال فقدان قواعد مربوط به ادله ی الکترونیکی و خصوصا داده های مذکور، لزوما مانعی بر سر راه ارائه و ارزیابی آن ها نزد محاکم بین المللی نیست و قواعد مبتنی بر ادله، به طور کلی می تواند نسبت به آن ها اعمال شود، لذا می توان بیان داشت که پذیرش داده های سنجش از راه دور، با موانع قانونی مواجه نخواهد بود. ماهواره ها و دیگر فن آوری های سنجش از راه دور، در حال ایجاد انقلابی در توانایی-های ما بوده تا با ادراکی فراتر از حواس خود، با دقت به دورترین نقاط جهان نگریسته و شواهد قانونی قابل اعتماد و ارزانی کسب کنیم که در برخی موارد می توانند تنها ادله ی موجود باشند؛ بنابراین، موارد فوق در کنار سایر دلایل، بازنگری در مورد استفاده از اطلاعات مذکور به عنوان مدرک و توجه به راه های افزایش استفاده از آن ها در زمینه های حقوقی را به موقع و ضروری می نماید. مقاله ی حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با شیوه ی کتابخانه ای به تبیین این فن آوری و شرایط پذیرش آن می پردازد و امکان سنجی استناد به داده های حاصله، در رسیدگی های قضایی و هم چنین آیین دادرسی دیوان بین المللی دادگستری و دیوان بین المللی حقوق دریاها را با شیوه ی تطبیقی مورد به مورد، بررسی کرده و در نهایت نیز نگاهی به آراء محاکم مذکور تا به امروز داشته و مزایا و معایب این بحث را روشن می سازد.

سنجش از راه دور, داده ها و تصاویر, دلیل, قابلیت استناد, محاکم بین المللی