رستم علیزاده - استادیار فیزیولوژی ورزشی گروه علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ایلام، ایلام، ایران
عاتکه السادات سعیدیان - دانشگاه ازاد تهران شمال
لیدا مرادی - استادیار گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران.

هدف: با توجه به رشد فزاینده چاقی و اضافه وزن در سال های اخیر، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر تمرین هوازی در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر سطوح استراحتی VEGF و VO۲max زنان دارای اضافه وزن / چاق انجام گرفت.  روش ها: بدین منظور ۲۴ زن دارای اضافه وزن (میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن به ترتیب ۷/۳ ±۲۵/۲۸ سال، ۰۱/۳±۸/۱۶۱ سانتی متر و ۱۸/۷±۶۴/۷۸ کیلوگرم) در گروه تمرین هایپوکسی نورموباریک به مدت ۶ هفته و هر هفته ۳ جلسه تمرین هوازی در چادر هایپوکسی را انجام دادند و گروه نورموکسی در زمانی معادل با زمان تمرین گروه هایپوکسی نورموباریک تمرین هوازی در شرایط نورموباریک داشتند. برنامه تمرین شامل ۵ دقیقه گرم کردن، ۲۰ دقیقه فعالیت با ۶۰ درصد ضربان قلب بیشینه در هفته اول بود و سپس هر هفته ۵ دقیقه به مدت زمان فعالیت افزوده شد. نتایج: تغییرات وزن (۱۶۵/۰p=) و BMI (۱۹۱/۰p=) گروه هایپوکسی نورموباریک در مقایسه با نورموکسی معنادار نبود. ولی تغییرات درصد چربی (۰۲۲/۰p=) و دور کمر (۰۳۱/۰p) هنگام مقایسه دو گروه معنادار بود. تغییرات اکسیژن مصرفی بیشینه (۰۰۸/۰p=) و VEGF (۰۰۱/۰p <) تفاوت معناداری نشان داد.  نتیجه گیری: افزایش بیشتر و معنادار سطوح استراحتی VEGF در شرایط هایپوکسی نورموباریک نشان دهنده اهمیت فعالیت بدنی در کاهش خطر بیماری های قلبی- عروقی و عملکرد اندوتلیال عروق در افراد دارای اضافه وزن است.

آنژیوژنز, اضافه وزن, تمرین هوازی, آمادگی هوازی, نورموباریک هایپوکسی