فروغ اولاد - دانشگاه شهید بهشتی

سرزمین سترون الیوت با بهره­گیری از ژانر اسطوره­آفرینی (mythopoeia) دربردارنده اساطیر و کهن­الگوهای باستانی و مدرن است. تفاوت این اسطوره­پردازی با آثار دیگر در این است که شاعر با استفاده از درونمایه­های اساطیر باستانی و تاریخی-ادبی، اسطوره­های عصر خود را آفریده است. به عبارت دیگر، کهن­الگوها را مدرن کرده است. درونمایه­های اساطیری تحلیل شده در این پژوهش به چند دسته تقسیم شده­اند: اسطوره­های باستانی، اسطوره­های تاریخی- ادبی، اسطوره­های مدرن، و اسطوره آخرالزمانی یا نجات­بخشی. شاعر با درهم­آمیزی این مضامین اساطیری توانسته سرزمینی ویران را به تصویر کشد که در بستری از تاریخ و فرهنگ قرن بیستم قرار دارد. بن­مایه  این اثر فجایع زیست­محیطی و فقر معنویت در دنیای معاصر است که زندگی انسان را تراژیک نموده و جهان را به سنگستانی بدل کرده که قابل زیست نیست و در آن، زنده­ها گویی مرده­اند. شاعر با طبیعت­ستیزی درگیر است و آشفتگی مدرن را وصف کرده است. اسطوره­ها و کهن­الگوهای مطرح شده در منظومه عبارتند از: سی­بل، تیرزیاس، هیاسینتوس، فیلومل، کوپید، اسطوره جام و مرد به دارآویخته؛ اسطوره­های تاریخی-ادبی کارتاژ و فلیباس فنیقی، تریستان و ایزوت؛ اسطوره­های مدرن مانند سرزمین ویران یا سنگستان، مادام سوسوستریس، و اسطوره هندی پایان جهان.

اسطوره آفرینی, الیوت, سرزمین سترون, نقد اسطوره شناختی, کهن الگو