بررسی مقایسه ای کارایی روش های بهینه سازی سبد سهام در بازه های بلند مدت و کوتاه مدت

بهینه سازی ترکیب مجموعه از دارایی ها در شرایط نااطمینانی یکی از مهم ترین دغدغه های محققان حوزه های اقتصاد و مالی بوده است. تلاش های علمی در این زمینه منجر به توسعه مدل هایی از جمله الگوی مارکویتز بعنوان اصلی ترین مدل شده است. این تحقیق به دنبال بررسی مقایسه ای کارایی روش های بهینه سازی پرتفوی در بازار سهام تهران است. بدین منظور از سه مدل میانگین-واریانس و میانگین-نیم واریانس و ارزش در معرض خطر با استفاده از روش بهینه سازی خطی مقید تعمیم یافته استفاده شده است. همچنین برای تجزیه و تحلیل، از داده های ۴۳ سهم در طول دوره ۴۱ ماهه برای تشکیل ۳پرتفو ی با روحیه های مختلف سرمایه گذاری، (ریسک پذیر، ریسک پذیرمتوسط، ریسک گریز) استفاده شده است. پس از آن با استفاده از بازده های ۳ روزه تا یک ماهه کارایی این روش ها باهم مقایسه شد. مقایسه ۴۰ بازده بدست آمده از هر معیار در سه روحیه مختلف سرمایه گذاری نشان دهنده این بود که مدل ارزش در معرض خطر توانسته بازدهی های بالاتری نسبت به بازدهی های روش های دیگر ایجاد کند. این نتایج در کوتاه مدت برای تمامی پرتفوها و برای بلند مدت تنها برای پرتفوهای ریسک گریز و ریسک پذیر برقرار است .

کلیدواژه ها:

بهینه سازی پرتفوی ، مدل مارکوییتز ، مدل میانگین واریانس ، مدل نیم واریانس ، مدل ارزش در معرض خطر