واکاوی آسیب شناختی تحزب در ایران با تاکید بر نهضت آزادی و حزب جمهوری اسلامی ایران

شناخت دقیق جریان ها و احزاب سیاسی تاریخ معاصر ایران و ماهیت،مواضع و عملکرد آنان از جمله مسائل مهمی است که لازم است برای تبیین پدیده انقلاب اسلامی انجام پذیرد.یکی از این احزاب،حزب جمهوری اسلامی است که در مدت کمتر از یک دهه فعالیت خود تاثیرات فراوانی بر جریان کلی انقلاب اسلامی گذاشت و تجربه نوینی را برای نیروهای انقلابی معتقد به اندیشه ولایت فقیه در عرصه عمل سیاسی پدید آورد. نهضت آزادی از گروه هایی است که پس از کودتای ۲۸ مرداد۱۳۳۲ ایجاد شد و به منزله یک سازمان سیاسی در مبارزه پارلمانتاریستی با رژیم پهلوی نقش ایفا کرد. موسس این سازمان که مهندس مهدی بازرگان بود بعد از پیروزی انقلاب اسلامی از سوی امام خمینی به ریاست دولت موقت برگزیده شد اما به دلیل ناتوانی در اداره کشور انقلابی، تساهل در برابر غرب و عوامل رژیم سابق و نداشتن نگاه انقلابی از صحنه سیاست ایران کناره گیری نمود. این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی آسیب شناسی و ناکامی های این دو جریان فکری می پردازد. سوالی که نویسندگان در این نوشتار در پی پاسخ به آن هستند عبارت است از: مهمترین مسائل آسیب شناختی تحزب و سازمانگرایی سیاسی درایران با تاکید بر دو جریان فوق کدام است؟ و فرضیه ای که در پاسخ به آن ارائه می شود موانع سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، مسائل درون حزبی را از مهمترین مسائل آسیب شناختی تحزب و سازمانگرایی سیاسی درایران به ویژه دو جریان فوق می داند.

کلیدواژه ها:

احزاب سیاسی ، نهضت آزادی ، حزب جمهوری اسلامی ، سازمان گرایی ، آسیب شناختی.