بهمن رحیم زاده - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
پروین شکرالهی - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
غصون زهیره - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
فریبرز مسعودی - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

منطقه دهگلان در شمال غرب ایران واقع شده است و قسمتی از زون سنندج- سیرجان می باشد. در این محدوده چندین واحد آتشفشانی حد واسط تا اسیدی به سن میوسن فوقانی- پلیوسن رخنمون دارند. سنگ های این منطقه عمدتا ترکیب آندزیت تا تراکی آندزیت و داسیت دارند. فنوکریست های آن ها عمدتا از پلاژیوکلاز، هورنبلند و بیوتیت تشکیل شده است. کلینوپیروکسن با فراوانی بسیار کم در فنوکریست ها نیز قابل ملاحظه می باشد. در این مطالعه با استفاده از ویژگی­های کانی­شناسی به بررسی ترکیب، کینتیک تبلور کانی­ها و ژنز سنگ های شمال دهگلان پرداخته شده است. نتایج حاصل از آنالیز نقطه ای کانی ها در این سنگ ها نشان می دهند که ترکیب پلاژیوکلازها از آندزین تا الیگوکلاز در تغییر بوده و منطقه بندی در آنها دیده می شود. آمفیبول ها عمدتا از نوع هورنبلند ادنیتی و مگنزیوهورنبلند، کلینوپیروکسن ها از نوع اوژیت و بیوتیت از نوع بیوتیت منیزیم دار هستند. بیوتیت ها اکثرا از نوع ماگمایی اولیه بوده و بین دو قطب فلوگوپیت و آنیت قرار گرفته اند. فوگاسیته اکسیژن ماگما براساس شیمی آمفیبول و کلینوپیروکسن در زمان تبلورشان بالا بوده است. بر مبنای ترکیب کلینوپیروکسن و بیوتیت ماهیت ماگمایی اولیه سازنده و محیط تکتونیکی سنگ های میوسن بالایی- پلیوسن کالک آلکالن بوده که در قوس مرتبط با فرورانش در حاشیه قاره ای فعال تشکیل شده اند. کلینوپیروکسن ها به­طور متوسط در فشار ۵ تا ۶ کیلوبار و دمای حدود ۱۰۰۰ تا ۱۱۱۰ درجه سانتی گراد، آمفیبول ها در فشار ۴ تا ۶ کیلوبار و دمای بین ۷۲۴ تا ۸۶۲ درجه سانتی گراد، پلاژیوکلاز در دمای بین ۵۵۰ تا ۷۵۰ درجه سانتی گراد و بیوتیت در دمای ۷۱۵ درجه سانتی گراد متبلور شده اند.

آداکیت, دما-فشار سنجی, دهگلان, سنندج- سیرجان, شیمی کانی