مهری صفاری - عضو هئیتعلمی گروه زراعتو اصلاح نبات دانشکده کشاورزی- دانشگاه شهید باه

زمین و آب بعنوان نهاده های اصلی بخشکشاورزی می باشند. نحوه استفاده از زمین های آبی و دیم کشور؛ یکی از مسائل این بخشبوده وهست؛ زیرا کل زمین های قابل کشت کشور؛ حدود 37 میلیون هکتار است؛ مشروط بر اینکه آب در دسترس برای آبیاری موجود باشد. در طی دهه های اخیر، با رشد جمعیت میزان تقاضا برای استفاده از منابع آب کشور، رشد فزاینده ای داشته است؛ اگر کل منابع آب بالقوه، یعنی 130 میلیارد متر مکعب، ملاکمحاسبه قرار گیرد؛ آب قابل دسترسی سرانه از میزان 6858 متر مکعب در سال 1335 به میزان 2000 متر مکعب در سال 1380 رسیده است. نیاز آبی کشور در سال 1390 به 126 و در سال 1400 به 150 میلیارد متر مکعب خواهد رسید که رقم اخیر حدود %15 بیشتر از پتانسیل بالقوه منابع آب تجدید شونده کشور است. از آنجا که 92 % منابع آبی توسط بخشکشاوری مصرف می شود، مهمترین چالش بخشکشاوری ایران، محدودیت منابع آب می باشد. میزان وابستگی تولید گندم، برنج، دانه های روغنی، حبوبات، سیب زمینی، قند وشکر و علوفه؛ به آب به ترتیب 60% ، 100% ، 36/5% و 45/5% و 99% و 100% و 75% می باشد. پژوهشها نشان میدهند که 10 تا 50 % آب مصرفی در کشاورزی، 40 تا 90 % آب مصرفی در صنعت و حدود 30 % آب مصرفی شهرها را می توان بدون آنکه به اصل هدف، خدشه ای وارد شود،کاهشداد. در این مقاله سیاست ها و راهبردهای استفاده کارا از منابع آب، همراه با پیشبینی فن آوری های مورد نیاز جهت مقابله با کمبود آب و سازماندهی مدیریت تقاضا و مصرف و تنظیم و اصلاح الگوی مصرف آب به صورت پایدار در کشاورزی مورد بررسی قرار خواهد گرفت

کشاورزی، الگوی مصرفآب، منابع آب تجدید شونده