شاخص های زیست اقلیمی موثر بر ارزیابی آسایش محیطی انسان در آذربایجان شرقی(مطالع موردی شهر تبریز)

معماران گذشته نیک می دانستند که مسکن آدمی باید آسایش را برای ساکنین به همراه داشته باشد از این رو از عناصر اقلیمی نظیر جهت باد، زاویه تابش خورشید، نوع خاک و ... در طراحی های خود به خوبی استفاده و ما حصل کار، خانه ای بود که ساکنین به خوبی در آن احساس آرامش می نمودند. از این رو طرح خانه ها در مناطق و حتی محل هایی مختلف بدلیل شرایط اقلیمی و توپوگرافی بر خلاف امروز بسیار متنوع و متفاوت ولی همساز با اقلیم منطقه بود. در این مقاله سعی شده است نوع معماری همساز برای آسایش، یا عدم آسایش انسان بر اساس مدلها و شاخص های زیست محیطی مانند: ماهانی، دمای موثر، لی روی و آشری را با استفاده از آمار ایستگاه هواشناسی سینوپتیک تبریز طی سالهای (۲۰۰۵ - ۱۹۸۶) مورد ارزیابی قرار گیرد. با توجه به ویژگی های اقلیمی منطقه ی مورد مطالعه، اعمال روش های مذکور می تواند راهکارهای مناسبی در بهره برداری از شرایط محیطی باشد. نتایج بدست آمده از این مقاله نشان می دهد: با روش ماهانی بهترین جهت استقرار ساختمان ها در جهت شمالی - جنوبی با محور شرق - غرب کشیده شده باشد که بهترین جهت برای بهره مندی از دریافت انرژی خورشید برای گرمایش در مواقع سرد سال می باشد. با روش دمای موثر در ماههای سرد سال نیاز بیشتری به گرمای خورشید وجود دارد و می بایست در فصول سرد سال از اتلاف انرژی گرمایی داخل ساختمان به نوعی جلوگیری کرد. با توجه به دو روش آشری ولی روی در ماههای ( ژانویه، فوریه، مارس، نوامبر و دسامبر) عدم آسایش حرارتی و در بقیه ماه های سال آسایش حرارتی سالم برقرار است.

کلیدواژه ها:

معماری همساز ، آسایش انسان ، تبریز سرد سیری