بررسی توسعه کلانشهر با تاکید بر کلانشهر تهران و سکونتگاه های خودرو درپیرامون آن

افزایش سرعت رشد جمعیت در دو قرن اخیر خصوصا افزایش جمعیت شهرنشین موجب تمرکز جمعیت در قطب های توسعه و رشد شده است . این تمرکز در قرن بیستم خصوصا در شهرهای بزرگ جایی که محل انباشت ثروت و سرمایه بود اتفاق افتاده است . به طوری که در سال ۱۹۹۹ سه میلیارد نفر از مردم دنیا در شهرها و بیش از یک میلیارد نفر در ۳۵۲ کلانشهر سراسر جهان زندگی می کنند . وجود دیدگاههای مختلف در خصوص این پدیده تعاریف گوناگونی از آن را سبب شده است . معمولا کلانشهرها را با صفت پیچیدگی روابط و ساختارها معرفی می کنند. تهران به عنوان بزرگ ترین کلانشهر ایرانی ، به رغم پیچیدگی های ساختاری و روابط حاکم و به دلیل کم توجهی و یا نارسایی در حل مسائل و مشکلاتش اندک اندک تبدیل به شهری غیرمتعادل گردیده و هر لحظه با مشکلات عدیده ی اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، ایمنی و امنیتی و به خصوص زیست محیطی دست به گریبان است که هر آن می توان منتظر بروز بحران در هریک از این زمینه ها بود . تهران مانند همه ی کلانشهرها ی جهان دارای مزایا و معایب فراوان است . مزایایی حاصل ارزش افزوده ی تجمع فعالیت ها ، تخصص ها و امکانات که در صورت عدم مدیریت نامناسب ، موجب ناکارآمدی، ازدحام و آسیب خواهد شد . در بسیاری از کشورهای توسعه یافته ی دنیا ، کلانشهر مظهر مزایای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است و دروازه ی ورود به اقتصاد جهانی و مبدا ورود تکنولوژی مدرن به کشور محسوب می شود اما در کشورهای در حال توسعه کلانشهر مظهر مشکلات و آسیب هاست مخصوصا مشکلات مدیریت شهری و آسیب های اجتماعی. هدف از این مقاله شناختی واقعی و عمیق از مشکلات مطروحه و ارائه تصویر کلی از روند توسعه ی منطقه کلانشهر تهران می باشد .