بررسی نقش و مفهوم سکونت در شکل گیری معماری مسکونی ایران(نمونه موردی محلات سنتی و معاصر کرمانشاه)

سکونت دارای معانی متعددی می باشد که در طول تاریخ اندیشمندان بسیاری از جهات گوناگون به آن پرداخته اند. می توان گفت سکونت پیوندی محکم میان انسان و محیط است، فرد با ساکن شدن در محل، درون خود احساس حس تعلق را دارد. بناهایی که از گذشتگان ما به یادگار مانده اند، بیانگر تاریخ، فرهنگ و ملیت ما است. بدلیل گوناگونی آب و هوایی، جغرافیایی، فرهنگی و رسومات در کشور پهناور ایران، بناها و محلاتی با ساختار متفاوت بجای مانده است. باگذشت زمان، تغییر سبک زندگی، تحولات اجتماعی، ورود نگرش های جدید به کشور، جمعیت، خدمات و سرمایه موجب تغییرات اساسی در معماری و ساختار محلات و ساختمان های مسکونی شده است. بطوری که ساختمان ها از شکل افقی به عمودی (ساختمان های بلند مرتبه)، تغییر شکل محلات بطوری که با عقب نشینی ساختمان های جدید موجب پهن تر شدن کوچه های باریک شده (عبور راحت تر وسایل نقلیه و افراد پیاده)و با خیابان کشی ارتباطات و دسترسی های سواره و پیاده راحت تر و سریع تر صورت می گیرد. این مطالعه بصورت کتابخانه ایی، توصیفی و تحلیلی، که با رجوع به مقالات و مجلات معتبر داخلی و خارجی است و هدف از آن بررسی و مطالعه ی مفهوم سکونت، معماری ایرانی، محلات، معماری سنتی، معماری دوره ی معاصر و با قرار دادن نمونه های موردی در جدول،از محلات و بناهای سنتی و مجتمع های مسکونی دوره ی معاصر در استان کرمانشاه با آب و هوای سرد و کوهستانی مورد بحث و بررسی قرار داده ایم.

کلیدواژه ها:

سکونت ، معماری ، سنتی ، معماری سنتی ، معماری معاصر