بازیابی هویت معماری سنتی و تاثیر آن بر طراحی موزه فرش

موزه ها محل عرضه نشانه های تاریخی و فرهنگی یک سرزمین هستند. امروزه افزایش جمعیت، سفرهای گروهی، استقبال مردماز موزه ها و توقعشان از آنها گسترش فعالیت موزه ها را در پی داشته است. بنابراین باید تدابیری اتخاذ شود تا موزه ها از فضایبی تحرک و منجمد و منزوی خارج شده و پذیرای افراد زیادی از هر قشر و سن و سلیقه باشند. برای این منظور باید به ایجادموزه در فضایی اندیشید که جاذبه های لازم برای بازدید از موزه ها را فراهم کند تا ضمن سرگرم کردن مردم، حس کنجکاوی رادر آنان برانگیخته و نکات آموزشی را به طور مستقیم به مردم القا کند. فرش دست باف آمیزه ای از هنر و صنعت است کهپیشینه آن در ایران، به بیش از سه هزار سال می رسد. این فرآورده که باید آن را در شمار هنرهای سنتی قلمداد کرد، ترکیبیاست از الیاف پشم، ابریشم و پنبه که پس از رنگرزی و نقشه کشی، با دست بافته می شود. فرش انواع زیادی دارد که معمولیترین آن قالی است. برخی از نفیس ترین قالی های ایران در موزه های جهان نگهداری می شوند که در شهرت یافتن فرش ایراننقش به سزایی داشته اند. امروزه، نظام و ساختار استقرار مجتمع هنر و صنعت فرش ایران در داخل کشور، بر اساس تشکیلاتموازی و متکی بر محور مراکز متعدد تصمیم گیری است. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و در نظر گرفتنجنبه های هنری فرش که باعث شده فرش به عنوان فرهنگ و تمدن سرزمین ایران شناخته شود، تلاش برای طراحی و ارائهفضاهای مناسب در قالب یک موزه فرش شده است که بتوان با ارائه راهکارهای مناسب مکانی جهت معرفی فرش، ساماندهی وهماهنگی جهت بهبود وضعیت رو به بحران فرش تبریز، طراحی کرد.

کلیدواژه ها:

هویت معماری ، معماری سنتی ، طراحی موزه فرش ، فرش تبریز