تبیین مفهوم خود و بررسی ابعاد خودشناسی از منظر رفتار سازمانی

دیر زمانی است بر این باور که «در سازمان ها شماری اندک باید فکر کنند و شماری انبوه تنها باید فرمانبردار اوامر آنانباشند» خط بطلان کشیده شده است. فرهنگ سازمان های سنتی، پاسدار ارزش هایی مانند فرمانبری، همرنگی و تقدیسقدرت بود؛ در حالی که فرهنگ سازمان های نوین، خودگرانی، نوگرایی، نوآوری، مسئولیت پذیری و خودباوری را پاس می دارد.سازمان های سده بیست و یک نیاز به کارکنانی دارند که همگی مستقل، خود اتکا، با اعتماد به نفس و آفریننده، خود باور دارای حرمت نفس و در یک کلام خود باور باشند. اساس همه اینها شناخت ابعاد مختلف «خود» یا به تعبیری «فهم خود» است. پژوهش حاضر که با روش کتابخانه ای انجام گرفته، با استناد به منابع موجود در پی آن است که مفهوم «خود» را تعریف نموده و آثار شناخت آن را در زندگی شخصی و کاری تبیین نماید. همچنین این پژوهش بر آن است که ماهیت «خودآگاهی»، «حرمت نفس»، «اعتماد به نفس»، «خودکارآمدی» و «خود پنداره» را تعریف و ضمن مشخص نمودن نقاط اشتراک و افتراقشان، تاثیر آنها را بر رفتار انسان در سازمان ها را توصیف نماید.

کلیدواژه ها:

خود آگاهی ، خودپنداره ، حرمت نفس ، خودکارآمدی ، اعتماد به نفس ، رفتار سازمانی ، خود شکوفایی