مرضیه باریکانی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، شرکت راه آهن ج.ا.ا

رشد روزافزون جمعیت و خودرو، توسعه سریع و صنعتی شهرهای بزرگ دنیا، تقاضا برای جایجایی انبوه انسان و کالا را موجب شده است. پاسخگویی به این تقاضا از مجرای خودرو، به ویژه خودرو شخصی بر مشکلات و پیچیدگی های زندگی در این شهرها افزوده است. همین عوامل سبب شده است تعداد قابل توجهی از شهرهای بزرگ دنیا و نقاط جمعیتی منطقه ای آنها، به تدریج قابلیت زیست پذیری (livability) و حرکت پذیری (Mobility) خود را تا حد زیادی کاهش داده اند. روش های متعارف تا چندی پیش اغلب بر برنامه ریزی و طراحی شهری مبتنی بر قابلیت حرکت اتومبیل استوار بود. گفتمان نوین مبتنی بر قابلیت دسترسی به حمل و نقل همگانی، سهولت، امکان جابجایی ایمن و ارزان و سلامتی ان سان را محور سیستم حمل و نقل قرار می دهد. از این رو، دیری است که کارشناسان و متخصصان حمل و نقل به یاری برنامه ریزان، تصمیم سازان و مسئولان شهری و ملی آمده اند تا با به کارگیری تدابیر کارآمد و چندوجهی، علاوه بر رفع مشکلات فعلی، از رشد معضلات شهری پیشگیری کنند و یا دست کم از رشد آن بکاهند. یکی از روش های مطلوب در راستای ایجاد شهرهایی مبتنی بر حمل و نقل همگانی، توجه به شهرهای کوچک و متوسط که هنوز به مشکلات عدیده جا به جایی انسان مواجه نشده اند، می باشد؛ در این پژوهش سعی شده است راهکارهایی در راستای نیل این هدف مطرح گردد.

شهر، جا یه جایی، خودرو، حمل و نقل همگانی