بکارگیری روش بازنمونه گیری برای تعیین حداقل اندازه نمونه جهت برآورد شاخص های مبتنی بر زمان بندی قابلیت اطمینان زمان سفر

شاخص های اندازه گیری قابلیت اطمینان زمان سفر از مهمترین شاخص های ارزیابی عملکرد راه ها هستند. در صورتی که تعداد مشاهدات استفاده شده برای برآورد شاخص های مذکور به اندازه کافی نباشند، ممکن است مقادیر محاسبه شده برای این شاخص ها با دقت قابل قبولی برآورد نشده و با خطای زیادی همراه باشند. هدف مطالعه حاضر، ارائه روشی برای تعیین حداقل اندازه نمونه (حداقل تعداد مشاهدات زمان سفر) برای برآورد دقیق شاخص های مبتنی بر زمان بندی برای اندازه گیری قابلیت اطمینان زمان سفر است. شاخص های مبتنی بر زمان بندی (برخلاف بسیاری از شاخص های قابلیت اطمینان زمان سفر) می توانند بین تغییرپذیری زمان سفر در اثر زود رسیدن و دیر رسیدن تمایز قائل شوند. در این پژوهش، در راستای بررسی تاثیر اندازه نمونه بر میزان خطای حاصل از برآورد از روش بازنمونه گیری استفاده می شود. همچنین، از داده های زمان سفر یک قطعه از آزادراه کرج-تهران مربوط به یک بازه ۱۸ ماهه استفاده خواهد شد. برازش هفت نوع توزیع احتمال مختلف بر داده های زمان سفر نشان می دهد که توزیع ترکیبی نرمال، بهترین برازش را بر داده های زمان سفر دارد. طبقنتایج پژوهش حاضر، به طور کلی، با افزایش تعداد روزهای جمع آوری داده های زمان سفر، مقدار خطای استاندارد متناظر با شاخص های برآوردشده کاهش می یابد و در نهایت به مقداری ثابت همگرا می شود. همگرا شدن خطای استاندارد به این معنا است که افزایش تعداد روزهای جمع آوری داده ها تا یک آستانه همگرایی موجب افزایش دقت برآورد شاخص ها می شود و افزایش تعداد روزهای جمع آوری داده ها (و در نتیجه افزایش هزینه جمع آوری داده ها) به مقداری بیش از آستانه همگرایی، میزان دقت برآورد شاخص ها را افزایش نمی یابد. همچنین، با توجه به همگرا شدن خطای استاندارد پس از ۵۰ روز، برای راه های برون شهری پیشنهاد می شود که حداقل از ۵۰ روز مشاهدات زمان سفر برای برآورد شاخص های قابلیت اطمینان زمان سفر مبتنی بر زمان بندی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

قابلیت اطمینان زمانسفر ، بازنمونه گیری ، توزیع احتمال زمان سفر